Odra, Nr 9, 2015 ⁘ Одра, № 9, 2015

Jewgienij Czigrin: Poganiacz. Wiersze wybrane. Przełożył Wladimir Sztokman. Biblioteka „Tematu. Bydgoszcz 2015, s. 42.[w:] Odra, Nr 9, 2015, str.122.

W sytuacji, kiedy w związku z zaognieniem sytuacji politycznej między Rosją a Europą coraz mniej wiemy u nas o najnowszej rosyjskiej poezji, warto zwrócić uwagę na tomik Jewgienija Czigrina. To jeden z najbardziej dziś znanych i tłumaczonych w świecie poetów rosyjskich, laureat m.in. Międzynarodowej Nagrody Artyjskiej; publikował w polskich pismach i niejednokrotnie bawił na festiwalach w Polsce — we Wrocławiu, Krakowie i Warszawie, czemu później dawał wyraz w swoich regularnych, Mandelsztamowskich strofach: „Jesienny Kraków. Katedralne wieże, / Tatuaż nieba, ptasi dźwięk muzyki / Wmieszany nagle w ulic gwar nietrzeźwy, / I trąbka ciągnie nutę poprzez wieki (...) Powiedzieć coś wzniosłego? Ale masz tu — I Już Puszkin z Mickiewiczem wygadali! Mocniej wmieszany już nie tylko w ulic „gwar nietrzeźwy opisuje Czigrin swoje „zielonoświątkowe niespokojne i raczej krytyczne wrażenia z Warszawy: „Biełow polewa, i Sztokman doradza, lecz nerwy / Lub serce nawali, co robić?... W Warszawie apteki I Są w święta nieczynne. Tu tylko alkohol — bez przerwy (...) Nie ockną się już od tych świąt niekończących się ludzie... Jednak ludzie raczej się ocknęli i należy sądzić, że wiersz ten datuje się z dawniejszych czasów, kiedy w Warszawie rzeczywiście apteki były w święta nieczynne. Poeta przemierzał wówczas różne kraje na kilku kontynentach, czemu dawał liryczne świadectwo, które Jewgienij Rejn w swojej przedmowie do tomu porównuje nawet do kolekcji starych map czy egzotycznych znaczków pocztowych. Jak dowiadujemy się z noty Wladimira Sztokmana, towarzyszącego tej twórczości znakomitego, mieszkającego ostatnio w Krakowie poety i tłumacza (w roku 2011 został finalistą konkursu na najlepszy przekład wierszy Miłosza na rosyjski), Czigrin spędził wiele lat na Dalekim Wschodzie i wprowadza czytelnika w świat, gdzie wieje wiatr dalekich podróży — wprowadza, stosując swój dość tradycyjny format sylabo-tonicznego wiersza, odwołującego się do poetyki, jak uważają znawcy liryki rosyjskiej – postakmeizmu. Or.

В ситуации, когда в связи с обострением политических отношений между Россией и Европой мы здесь все меньше знаем о современной российской поэзии, стоит обратить внимание на книгу стихов Евгения Чигрина. Это один из наиболее известных и переводимых в мире российских поэтов, лауреат, в частности, Международной Артийской премии; он публиковался в польских журналах и неоднократно участвовал в фестивалях в Польше — во Вроцлаве, Кракове и Варшаве, что потом выражалось в его регулярных мандельштамовских строфах: «Осенний Краков. Башенкой собор. / В наколках неба, музыка по-птичьи / Подмешана в нетрезвый разговор, / Да тянет ноту легендарный горн (...) Сказать бы что-то славное, но что? — / Всё Пушкин да Мицкевич расстарались!» Погрузившись поглубже уже не только в «нетрезвый разговор» улиц, Чигрин описывает свои неспокойные и скорее критические впечатления от Варшавы, празднующей Зеленые святки: «Белов наливает и Штокман советует, но — / Прихватит, что делать?.. Зелёные святки. Аптеки / В Варшаве закрыты. Бухалово разрешено. / (...) Никак не очнутся от праздника местные люди...» Однако, люди, пожалуй уже очнулись и следует полагать, что это стихотворение датируется минувшими временами, когда в Варшаве аптеки действительно в праздники не работали. Поэт тогда путешествовал по разным странам нескольких континентов, чему давал лирическое свидетельство, которое Евгений Рейн в своем предисловии к сборнику стихов сравнивает даже с коллекцией старинных карт или экзотических почтовых марок. Из биографической справки, составленной Владимиром Штокманом, живущим ныне в Кракове замечательным поэтом и переводчиком (в 2011 он стал финалистом конкурса на лучший перевод стихов Милоша на русский язык), поддерживающим творчество Чигрина, мы узнаём, что Чигрин много лет провел на Дальнем Востоке и вводит читателя в мир, где веет ветер дальних странствий — вводит, применяя свою довольно традиционную форму силлабо-тонического стиха, обращающегося, по мнению знатоков русской лирики, к поэтике постакмеизма. Ор.

Admin: 2015-09-19 07:10:34 (Обновлено: 2015-09-19 07:13:09)