|
АRS POETICA
Часы прошедшие с пером — они залечивают раны.
Даже смерть так далека, какой была в детстве.
Домашние животные доверчиво спят у твоих ног.
А пламя свечи
Становится недвижимым как меч недремлющий.
Все, что вокруг — стулья, книги, цветы
В торжественном наряде, серьезны и с челом
Возвышенным. И вот он ты — ничтожный —
Становишься лицом к лицу пред миром, как мир пред миром.
И знаешь ты наверняка: за твоей портьерой
Только стена, там нет Полониев.
И безопасно чувствуешь: внутри твоей гордости
Ни карлик не поселится, ни льстец.
И шепчешь ты едва,
Укладывая звуки —
А слышишь: луна звуком отвечает.
Часы прошедшие с пером — они залечивают раны.
Они удерживают также от нанесенья ран.
Смотри: ты рот открыл чтоб выплюнуть проклятья,
А сам стоишь — словно дитя —
С устами удивленными.
КАНОН
Дыхание поэзии — снег или сажа
Когда дыхание снег — кусты стоят черные
А если сажа — осыпается на ладони
Влюбленных или палачей
Одинаково побледневшие
Голова поэзии куст пылающий в ночи
При нем у единорогов головы стройные
У воронов — клювы окованы в ножны из золота
На коленях девушек
Проступают годовые кольца
Отец поэзии — ее бог — ее дровосек —
этот больной человек с дрожащим хребтом
С лицом застывшим словно бич его перерезал
Или тень
Мчащегося на облаках дьявола
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
ARS POETICA
Godziny przy piórze – one leczą rany.
Nawet śmierć jest daleka, jak była w dzieciństwie.
Zwierzęta domowe śpią ufnie przy twoich stopach.
A płomień świecy
Nieruchomieje jak miecz czuwający.
Wszystko, co wokół – krzesła, książki, kwiaty
Ubierają się w odświętność, powagę i czoła
Wysokie. I oto – nikczemny –
Twarzą stajesz wobec świata, jak glob naprzeciw globu.
Oto wiesz na pewno: za twoją kotarą
Jest tylko ściana, nie ma Poloniuszy.
Oto czujesz bezpiecznie: w środku twojej dumy
Nie zagości karzeł, ani też pochlebca.
Oto szepczesz zaledwie,
Układając zgłoski –
A słyszysz: księżyc dźwiękiem odpowiada.
Godziny przy piórze – one leczą rany.
One też wstrzymują od ran zadawania.
Patrz: podniosłeś usta, by odpluć obelgę,
A stoisz – niby dziecko –
Z usty zdumionymi.
KANON
Oddechem poezji jest śnieg albo sadza
Kiedy śnieg jest oddechem – krzewy stoją czarne
A jeśli sadza – to oprósza dłonie
Zakochanych lub katów
Zarówno pobladłe
Głową poezji krzak płonący w nocy
Przy nim jednorożce łby mają wysmukłe
Kruki – dzioby okute w pochewki ze złota
W kolanach dziewcząt
Rysują się słoje
Ojcem poezji – jej bogiem – jej drwalem
ten chory człowiek z drżącym kręgosłupem
Z twarzą tak sztywną jakby bicz ją przeciął
Lub cień
Mknącego na obłokach diabła
|
