|
МЕРТВЫЙ ЯЗЫК
Пальцами формирую
черты моего лица
Два пальца вкладываю в рот
и придаю улыбку лицу
Это улыбка раздирающая
бледную жирную кожу
Это улыбка от уха до уха
заполненная свитками языка
Это мертвый язык
1965
ДАМСКИЙ КЛУБ
Они ходят вокруг зеленого деревца
Вокруг елки ходят совсем нагие
А каждая держит в правой руке свечку
А каждая свечка сгорает неровно
А левою рукою царапают друг друга
Одна другую в спину царапает до крови
Потом втыкает свечку в кровавую рану
Потом бросает свечку и под деревцем приседает
Они приседают под зеленым деревцем
Рожают уродцев способом турецким
А потом словно напрочь позабыв
Где были и что творили
Одеваются и выходят
1965
ПРИКОСНУТЬСЯ
Прикоснуться к дождю, чтобы понять
Что не дождь это вовсе, а лунная пыль
Прикоснуться к стене, чтобы понять,
Что стена — легкий занавес из облаков
Откусить от горбушки, чтобы понять,
Что давно уже крысами съеден тот хлеб
И воды пригубить, чтобы понять,
Что родник и колодец иссякли давно
Тихо слово промолвить, чтобы понять:
это крик, только всем на него наплевать
1969
ПТИЦА, О КОТОРОЙ Я КОЕ-ЧТО ЗНАЮ
Смотрит на меня мое лицо отраженное в облаке
тумана, что вышел из моего тела сквозь щели в веках
А это туман крови и он уже утекает за горизонт.
А выдох мой, который тоже кровь, только сухая,
это вертикальный ветер что еще пришвартован
к розам легких и это стебель кружащей птицы.
Но поскольку Земля вращается наоборот
вращаются во мне легкие до тех пор пока через рот
они не вырвутся из-под ребер как носовой платок.
Так что пока есть еще небо, мое обширное лицо
пока над горизонтом сияет кровь как заря,
до тех пор птица знает меру своего возвышения.
Но уже, хоть она и не знает об этом, она медленно перетекает
из-под того под это тесное небо, и уже под моим
веком растекается тяжелым как саван облаком.
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
MARTWY JĘZYK
Palcami ustalam
rysy mojej twarzy
Dwa palce wsadzam w usta
i przydaję twarzy uśmiechu
Jest to uśmiech rozdzierający
przetłuszczoną bladą skórę
Jest to uśmiech od ucha do ucha
wypełniony zwojami języka
To jest martwy język
1965
DAMSKI KLUB
Chodzą wokół zielonego drzewka
Wokół choinki chodzą całkiem nago
A każda trzyma w prawej ręce świecę
A każda świeca nierówno się spala
A lewą ręką każda każdą drapie
Drapie ją w plecy aż do krwi ją drapie
Potem przykłada świecę do krwawiącej rany
Potem porzuca świecę i pod drzewkiem kuca
Kucają wokół zielonego drzewka
Rodzą potworki tureckim sposobem
A potem jakby całkiem zapomniały
Gdzie były co robiły
Ubierają się i wychodzą
1965
DOTKNĄĆ...
Dotknąć deszczu, by stwierdzić, że pada
Nie deszcz, tylko pył z Księżyca spada
Dotknąć ściany, by stwierdzić, że mur
Nie jest ścianą lecz kurtyną z chmur
Ugryźć kromkę, by stwierdzić, że żyto
Zjadły szczury i piekarz też zginął
Łyknąć wody, by stwierdzić, że studnia
Wyschła oraz wszystkie inne źródła
Wyrzec słowo, by stwierdzić, że głos
Jest krzykiem i nikogo to nie obchodzi
1969
PTAK, O KTÓRYM TROCHĘ WIEM
Patrzy na mnie moja twarz odbita w chmurze
mgły, co wyszła mi z ciała przez szpary w powiekach.
A to jest mgła krwi i już za horyzont ścieka.
A mój wydech co także jest krwią, tylko suchą,
jest wiatrem pionowym co jeszcze zakotwiczony
w róży płuc jest łodygą krążącego ptaka.
Lecz że Ziemia się właśnie odwrotnie obraca
obracają się we mnie płuca aż przez usta
wyszarpną się spomiędzy żeber niby chustka.
Więc póki jeszcze jest niebo, moja twarz rozległa,
póki nad horyzontem krew świeci jak jutrzenka,
póty ptak zna miarę swego wywyższenia.
Lecz już, choć o tym nie wie, powoli przecieka
spod tamtego pod ciasne niebo, już pod moją
powieką się rozpływa w ciężki jak całun obłok.
|
