|
ОСЕННЯЯ ПРОГУЛКА ПОЭТОВ
Ежи К. В.
Деревья как рыжие варваров головы
проникали в жилы желтых рек.
Берег стен в воду города
Ложился пепельно-белый как снег.
Как по хрупкой стеклянной кромке
они шли по мосту бубнящих шагов,
по листьям как по слезам, как по крови,
под могилами задумчивых облаков,
И один говорил: «Это песнь,
что бьется на вежд небосклоне».
А другой говорил: «Нет, это смерть,
которую я угадал в зеленом слове».
ПЕСЕНКА
Кто вернет мне мою потерю,
Тень мою, что ушла за тобой?
Ах, те дни, как урчащие звери,
Молодеют зеленой травой.
Скоро мы, малыши-лилипуты,
на ореховой скорлупе,
возвращая года и минуты,
поплывем сквозь круги на воде.
Будет кровь, как в младенческих снах,
Словно щеки вишен красна.
Сталь грозы окажется снова
одуванчиком белоголовым.
Слез раскаты, как горные камни,
Изумрудными станут жуками.
Друг за дружкой, качаясь волнами,
уплывем незаметно в забвенье,
лишь заплачут горько над нами
на земле наши жалкие тени.
16.01.1942
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
JESIENNY SPACER POETÓW
Jerzemu K. W.
Drzewa jak rude łby barbarzyńców
wnikały w żyły żółtych rzek.
Biało się kladł popiołem tynku
wtopiony w wodę miasta brzeg.
Szli po dudniącym moście kroków
jak po krawędzi z kruchego szkla,
pod zamyślonym grobem obłoków,
po liściach jak po krwawych łzach.
I mówił pierwszy: ''Oto jest pieśń,
która uderza w firmament powiek''.
A drugi mówił: ''Nie, to jest śmierć,
którą przeczułem w zielonym słowie''.
PIOSENECZKA
Kto mi odda moje zapatrzenie
I mój cień, co za tobą odszedł?
Ach, te dni jak zwierzęta mrucząc,
Jak rośliny są — coraz młodsze
I niedługo już -- tacy maleńcy,
na łupinie z orzecha stojąc,
popłyniemy porom na opak
jak na przekór wodnym słojom.
Czerwień krwi dziecinnie się wyśni
jako wzdęte policzki wiśni.
Metal burz się wywiedzie na nowo
zapełnioną dmuchawca głową.
A łez grzmot jak lawina kamieni
w małe żuki zielone się zmieni
i tak w wodę się chyląc na przemian
popłyniemy nieostrożnie w zapomnienie,
tylko płakać będą na ziemi
zostawione przez nas nasze cienie.
16.01.1942
|
