|
ПОЭТУ
напиши мне
мрака тенистость
шепот
который мне не слышен
сплетенные
в волосах пальцы
и голос тиши
напиши мне
вкус поцелуя
хотя
и не будет его
теплой ладони
след на щеке
более ничего
НЕНАПИСАННОЕ СТИХОТВОРЕНИЕ
я хотела
чтобы он стихотворение мне написал
укутал
бархатом теплых слов
в волосы
вплел ленты метафор
украсил
цехинами смеха
я хотела
хоть на минуту
побыть в его строфах
самой красивой
чтобы он засмотрелся
очаровался...
я хотела
ПОДАРКИ
что же могу я тебе подарить
кроме горсти улыбок
этого вот стиха
взглядов сердечных
прикосновений
и мгновений греха?
что же могу я тебе подарить
кроме души моей и моего тела
я дать бы тебе хотела
весь мир и пол неба
— но у меня есть только это
ОЖИДАНИЕ
ожидание это
как примерка нового платья
я никогда не знаю
какое отражение
увижу в последнем осколке зеркала
осторожно подтягиваю
слишком долгие
растянувшиеся часы
разглаживаю на бедрах
внезапную дрожь
когда ты входишь
я сбрасываю с себя
все неудобные мысли
одетая только
в шелк твоих ладоней
я снова жду
* * *
скользкий шелк ласкает кожу
вызывая дрожь
только шелк
и холодное прикосновение ветра
безымянная звезда
в молчании гасит день
еще один день
без тебя
КАРТИНА
я словно чистый холст
на котором
ты можешь нарисовать
все что захочешь
стойкий след
останется даже
когда ты уйдешь
ВОЛШЕБСТВО
это не волшебство
это только мгновенья мечты
что так светлы и легки
это очарования миг
от которого гибнут порой
мотыльки
это не волшебство
этот только
жест что был слишком смел
это рваные слов кружева
и две сплетенные тени
во тьме
МОЙ ПОМИНАЛЬНЫЙ ДЕНЬ
зажигаю очередную свечу
чтобы осветить
еще одно пустое место
а ведь никто
не умер
КОГДА-НИБУДЬ
может когда-нибудь
обрисую ладонями
силуэт твоего лица
может когда-нибудь
почувствую под пальцами
трепетание чуткого сердца
может когда-нибудь
перейду по краю ночи
на твою сторону рассвета
может когда-нибудь
* * *
ты моргнул
и ресницами
смел с лица земли
всех мотыльков
не открывай больше глаз
пустота тебя ослепит
ОТТЕНКИ
на палитре рассвета
разлиты все краски молчания
есть розовые онемевшие от восторга
и золотые которые темнее слов
бледно-желтые ослепленные ревностью
красные запыхавшиеся от состоявшегося
и это серое
которое возникает между нами
когда нам друг другу
уже нечего сказать
МУЗЫКА
музыка есть
на струнах тьмы
на гранях камней
в шелесте листвы
в виолончели женского тела
в объятиях мужчины
ты что-то говоришь
и мелодия слов как камертон
заставляет вибрировать воздух и меня
как клавиши рояля
только дотронься
и вся музыка мира
будет во мне
ОКНО
постучи в окно моей памяти
может впущу тебя на минутку
как на рассвете голодную птицу
может быть еще раз
крошки грез
я высыплю на твои ладони
может быть я еще
увижу в твоих глазах
себя в прошлом
а может быть закрою окно
без единого слова
КАК ТАМ
как там
за слишком долгим молчанием
за глухим телефоном
за не отправленным письмом
за розой которой нет
на столе
как там
за далекой встречей
за рук касанием
за улыбкой
и за перехваченным вдруг
дыханием
КРИК ТИШИНЫ
безумство высокое словно лето
дрожь румянца
мотыльки в волосах
глаза огромны полны обещаний
бессонное солнце
бродит по ночам
безумство как шампанское на рассвете
ресниц паутина
слов соловьи
блеск булавки в кружеве стиха
и внезапный крик тишины
НА ГРАНИ
на грани
яви и сна
любви и ненависти
спотыкаюсь
о ехидный смех
теряю равновесие
и падаю
запутавшись
в своей неуверенности
в твоем безразличии
и в страхе
на грани
двух миров
памяти и забвения
испепеляется
мой крик
ЗАБЫТАЯ
я перестаю существовать
еще только имя мое
как испуганная птица
бьется об острые грани
безразличия
еще только
словно рваная паутина
фрагмент стихотворения
которое я писала тебе
еще только
гаснущий лучик света
задержавшийся в волосах
СЕРЕБРИСТЫЙ МОТЫЛЕК
мой мотылек серебристый
в волосах носит луну
звезд мерцающий свет
бархатным крылом
окутывает трепет век
когда сна в них нет
мой мотылек серебристый
подвешенный в бездне
между небом и землей
средь солнечных искр
на паутинке мысли
запутавшийся и немой
ЕСЛИ
если разгонишь ты
черное стадо туч
и включишь прожектор солнца
если взглядом своим
схватишь за гриву
волну что о берег бьется
если на небе
ровно в полдень
светильники звезд ты зажжешь
то может быть
может когда-нибудь
что-то будет меж нами еще
ШАРФ
остались в моих ладонях
остатки былого очарования
на озябших пальцах
осел
твой язвительный смех
не помню слов
которые ты говорил
не прочту писем
которые ты не отправил
как прохожего
тебя я встретила как-то
в том году
той весной
а может быть осенью
связала я теплый шарф
из своей нежности
и поцелуев
но ты не носишь
шарфов
и не любишь нежности
НОЯБРЬ
опустел город
поэты забрали
разноцветные листья стихов
и уехали
осталась только
лунная пыль
которая осела
на ресницах
капли дождя
стекают как слезы
смывая
следы поцелуев
ветер перебирает
струны волос
сочиняя
осеннюю симфонию
ЧЕМОДАН
ты приходишь с чемоданом
полным лжи
и улыбок
усталый открываешь
двери в беспокойство
или в покои
с видом из окна
оставь чемодан
на пороге
может быть кто-то придет
и его заберет
тебе не нужно будет
улыбаться фальшиво
а мелкую ложь
ты всегда в кармане
найдешь
# # # # # # #
НА БЕРЕГУ МОРЯ
На берегу сижу в раздумье сонном,
мне гладит волосы рукою ветер быстрый,
а волны стелют с песней монотонной
у ног моих свой бархат серебристый
Уж вечер. Тучи мрачные на волны
тенями серыми свинцовыми ложатся.
Остыл песок, и крики чаек смолкли.
А может быть не стоит уезжать мне?
ВАРШАВА
Зачем мне Дворец Культуры,
Лазенок древние древа,
скульптуры Сасского сада,
в высотках ветров напевы?
Зачем Королевский замок,
Зачем Русалка над Вислой,
Вилянув с волшебным парком,
башни костелов лучистых?
Зачем голубиная стая
в варшавском мне поднебесье?
Зачем мне краса столицы
тебя там не будет если?
ВЕЖЕНИЦКИЙ ПЕЙЗАЖ
скрытая среди зеленой пущи
живет деревня тихая
хранимая тремя
тысячелетними дубами
здесь время медленно течет
здесь люди кротки и добры
а сосны здесь шумят
как сотни лет назад
по вечерам здесь жители
собираются у теплой печки
чтобы немного «повеженичить»
повспоминать предков
длинные тени которых
заглядывают с любопытством в окна
а дубы кивают
толстыми ветвями
наперекор
утекающим дням
КОСТШИНСКИЕ ЛАНДШАФТЫ
схваченные глазом объектива
деревья
в золотых платьях
осенних листьев
стены домов
выбеленные солнцем
и эти распрекрасные березы
серебряно-зимние
дрожащие в порывах
ветра
взаимопроникновение искусств
в театре природы
РЕТРО
набережная над Вартой
шелестит оборками платьев
под полями шляпок
насмешливые взгляды
из-за ресниц
посылаемые парням
в полосатых жилетках
прогуливающиеся
улыбаются блаженно
сколько очарования
в этой спокойной
прогулке
вода журчит лениво
как тогда
когда в нее смотрелись
бледнолицые барышни
скрывая лица
под кружевным зонтиком
очарование минувших лет
вернулось на миг
вызывая ностальгию
ИЗ АЛЬБОМА
прозрачные кружева тумана
развешены
над уснувшей рекой
даже щебетание птицы
не рассеивает тишину
выглядывает из-за деревьев
первый луч солнца
и осторожно касается
пуха одуванчиков
облака щуря глаза
смотрятся
в изумрудное зеркало
в костшинский пейзаж
вписывается рассвет
КОСТЕЛ СВ. НИКОЛАЯ В ВЕЖЕНИЦЕ
святого николая
не ищи
за полярным кругом
в запряженных оленями санях
и среди лапладских метелей
он не приходит
темной декабрьской ночью
чтобы один раз в году
принести детям подарки
святой николай живет
в деревянном старом костёле
скрытым среди зеленых деревьев
среди пылающих свечей
среди золоченых образов
беседует с Матерью Божьей
у барочного алтаря
каждый день
ты можешь его здесь встретить
из огромного мешка
он рассеивает вокруг спокойствие
ТЫ ГОВОРИЛ
Всякая рана, только не рана сердечная
(из «Премудрости Сираха»)
ты не хотел меня ранить – ты говорил –
ты хотел мир мне украсить поэзией
оплести лентой метафор
и сделать так чтобы словно чистый ангел
я понимала больше чем другие
я не хотела тебя ранить – говорила я –
я хотела нежности шарфом
окутать твою дырявую душу
чтобы она согрелась и уснула прижавшись
доверчиво держась за мои руки
слишком мало было слов о любви
слишком много других слов
и тонкая нить доверия
неожиданно порвалась
твоя ложь смехом змеиным
приползла непрошеная
оставляя на белом платье
слизистый след
моя нежность сброшенная с плеча
разбилась на угловатой мостовой
улицы
ты не хотел меня ранить – ты говорил –
и хотя я понимаю гораздо больше
мне больно совсем не меньше
НИЧТО
у меня нет уже сердца
оно осталось в кармане твоего пиджака
у меня нет уже воспоминаний
я спрятала их в самый глубокий
темный ящик
у меня нет ничего
что я хотела бы сохранить
на будущие дни
у меня нет даже
самой себя
ведь без тебя
я не могу быть собой
найду ли я еще смысл
в разбитом стекле
поверю ли в завтрашний день
грустный ангел
медленно отворачивает лицо
ЗАПАХ НОЧИ
Анне Блахович
ночь пахнет наступающей осенью
шум листьев вторит
моим беспокойным мыслям
смотрю с балкона
на потемневшую пелерину неба
застегнутую пуговицами звезд
не видно желтеющих трав
и слегка увядших цветов
птицы в уютных гнездах
давно уже спят
только мы не спим
пересказывая друг другу по телефону
самые важные события
уходящего дня
ароматная ночь
вызывает осенние сны
# # # # # # #
БЫДГОЩСКАЯ ВЕНЕЦИЯ
у темного пива над Брдой
совсем другой вкус
чем в чешской Праге
в нем есть гладкость
плывущих по течению водорослей
и горчинка расставания
тяжелые от навесных замков мосты
как и в Венеции
соединяют берега ажурной аркой
одинокая скамейка на набережной
задумчиво смотрит
на воскресных рыбаков
упрямо ждет
усталых прохожих
или нетерпеливых любовников
ивы смотрятся в реку
ветер расчесывает
их длинные зеленые волосы
я тоже смотрюсь в эту воду
быть может она меня запомнит
КАК ХРУПКИЙ ЛЕД
ты написал
что я для тебя
хрупкая как... цветок калины
ты прислал мне
белую веточку
и свое сердце
я не знала
что они были из льда
они растаяли
под моим взглядом
слова
хрупкие как лед
ЛЕТНЯЯ ИМПРЕССИЯ
шершавая кора ясеня ранит мне спину
я не чувствую боли
оплетенная тобой как плющом
я впитываю бальзамическое дуновение
чувствую теплый мох под ногами
запах трав дурманит
от пения птиц кружится голова
и только одна мысль удерживает меня
на грани сознания
твои руки не дают мне упасть
ты скользишь губами по горячей коже
оставляя влажный след
осторожно касаешься моих волос
и вынимаешь из них запутавшийся
лист ясеня
МОЗАИКА
приливы и отливы
ритмичное дыхание моря
неровное дыхание жизни
объятия волн охватывают
пустынный песчаный пляж
несут слезы солнца поблескивающие
в янтарных крошках
порой зазевавшаяся медуза
остается на песке
засыпает розовой печалью
минуты набегают
минуты отступают
очередной день и глубокая ночь
матовеют рассыпаются
изменчивой мозаикой красок
волосы как прикосновение луны
волосы как черный стих
волосы как горечь чая
жизнь поперхнулась
неровным дыханием
а море спокойно ждет
еще одного прилива
ПУСТОЙ ПЛЯЖ
сегодня только волны
ласкают мои ступни
очередной прилив
смывает с песка
твое имя
среди поломанных ракушек
исчезают
всё менее заметные следы
я слышу над головой
хохот судьбы
а может это лишь чайки
перекрикивают ветер
я оставляю позади
еще один пустой пляж
РОЗОВЫЙ ЭЛЬФ
на его плечо
уселся розовый эльф
с прозрачными глазами
спорхнул на страницы
раскрытой книги
ища
своего отражения
не нашел
с печально
опущенной головой
ушел маленький эльф
в книге
остался только
ароматный лепесток
розы
С ДРУГОЙ
будь к ней добрым
подари ей слова которых она ждет
запечатай их золотым колечком
пиши для нее стихи которые
ты не успел написать для меня
на стенах вашего дома
рисуй огненных бабочек
поливая сад наколдуй фонтаны
в которых солнце скроют миллионы радуг
вечером ласкай ее нежно
минуя морские звезды ступней
засыпай прижавшись к ее белым плечам
и не помни ни моей ладони
погруженной в твою тьму ни поцелуев
которыми я будила тебя среди ночи
утром с веселым лицом
принеси ей кофе в постель
и запланируйте очередной день вместе
будь ее ангелом и демоном
прошлым и предвкушением завтра
а я перестану посещать
даже твои сны
ПРИКОСНОВЕНИЕ
темно
только светящиеся очи квартир
пытаются разорвать платье ночи
мне больно от твоего прикосновения
который не достает до моей кожи
которому ближе до
шершавое расстояние ранит сны
ложится тенью
на мысли
под веками
образ сплетенных тел и мятой постели
я почти слышу что ты говоришь
знаю как нежно ты смотришь
и как твои руки
мне больно от этого прикосновения
КАК БАБОЧКИ
в танце жизни
мы ловим минуты
натягиваем на губы
очередные улыбки
каждый раз новые слова
всматриваемся
осторожно прикасаясь к чувствам
и вдруг
срываем невидимую паутину
как бабочки
ЗЕРКАЛА
я не люблю зеркал
они навсегда сохраняют то
о чем хотелось бы забыть
они в свою память записывают жесты
гримасы лица
безразличное пожатие плечами
слезы
без просьбы напоминают
о поцелуях
о чьей-то ладони на голой груди
волосах взъерошенных лаской
зеркала как дневники
в помутневшем стекле
они хранят прошлое
ПРЕД ТИШИНОЙ
утихает во мне музыка
которую ты пробудил когда-то
нежным прикосновением
я не помню твоих слов
и цвета глаз
вечернее небо
не напоминает о прогулках
под фонарями чужих городов
расстояние между нами
удлиняется все больше и больше
с каждым безразличным словом
которое мы произносим по телефону
время как паутина
оплетает поблеклые обрывки воспоминаний
я уже не знаю что было на самом деле
а что я только выдумала
умолкает во мне музыка
РАЗБИТОЕ ЗЕРКАЛО
я разбила зеркало
в котором отразилось твое лицо
острые осколки
сохранили фрагмент улыбки
и тень ресниц
чья-то хищная рука
собирает крошки стекла
пересыпает и склеивает
а потом
прячет в радужную шкатулку
запертую на ключ
кода-нибудь я забуду
что они были моими
В МАСТЕРСКОЙ НА ЧЕРДАКЕ НЕБОСКРЕБА
Розалии Новак
светлая прядь волос
пронизанная солнцем
лицо затененное ободом шляпки
такой я вижу ее
она никогда не говорит всего
не делится мыслями и мечтами
воспоминания запирает в темном ящике
вокруг кружатся фигуры женщин
погруженные в цветные облака
каждая это другой чужой мир
пришелец с далекой планеты
и огромное бьющееся сердце
запах цветов на полотнах дурманит
ведет в сады
в которые только женщина умеет перелить душу
шум древних деревьев пугает
раскидистые ветви
гнутся во время грозы
швыряемые ветром листья летят в небытие
а нарисованные ангелы
смотрят из-под тяжелых век
и тихо шепчутся между собой
они лучше всего знают
какого цвета ее печаль
МГНОВЕНИЕ НАД РЕКОЙ
солнце погружает пальцы
в лениво текущую воду
рисует на темной морщинистой
поверхности золотые отблески
гладко отшлифованные камни
бе́рега несут нас к
колышущейся деревянной барже
затененные зонтиками столики
приглашают
мы говорим долго обо всем и ни о чем
наконец мы одни наконец неповторимый
вкус мартини и твоих губ
крик заблудившегося баклана рассекает небо
в твоих глазах все
что я хотела бы услышать
как задержать это мгновение
как сохранить на ладони тепло твоих рук
и не растерять слова самые важные
спрятанные в лепестках
разноцветного букетика
минуты текут слишком быстро
часы такие жестокие
мы возвращаемся с той реки
став счастливее на эти минуты
# # # # # # #
В ПЛАМЕНИ ЛИСТВЫ
Вардану Хакобяну
на склонах гор
листья деревьев пылают красным
то ли это только осень
окрасила их пурпуром
то ли это еще блестят на них
капли крови ребят
которые защищая свободу
отдали молодые жизни
горы Арцаха
гордо молчат
они знают все
КРАСНЫЙ ВИНОГРАД
глаза Армена
черные и сладкие
как созревающий
под солнцем Армении
виноград
под тяжелыми веками
они скрывают мысли
я срываю сладкие плоды
слизываю с пальцев сок
и ищу вкус
забытых садов
глаза Армена
растворяются в ночи
* * *
я верила что в горах Арцаха
мы отыщем осколки
разбитого зеркала
что быть может у нас получится
не поранить пальцы
я собирала потерянные крошки
слов и нежности
считала поцелуи
в то утро
расцвело во мне солнце
и трепет
вдруг пробудившихся птиц
я зажгла в церкви
тонкую длинную свечу
на счастье
Я ОБЕЩАЛА
ливанский поэт Апто
подарил мне свое стихотворение
и взял с меня обещание
что я не забуду
нашей встречи
в Карабахе
у него было милое лицо
и такие добрые глаза
он держал меня за руку
и говорил о своем доме
о разрушенной войной стране
о родимом селе
и о людях
которые до сих пор живут в страхе
я не забуду тех разговоров
впрочем у меня есть стихотворение
которое Апто назвал
«не забудь что обещала»
НА ДОРОГАХ АРМЕНИИ
машина мчится среди гор
вдалеке покрытые снегом
высокие скалы
ты оплетаешь пальцами мою ладонь
разогреваешь меня
этим прикосновением
за окнами сияющие
вершины Арарата
Ереван все ближе
на расстоянии протянутой руки
что ждет меня там?
ТИГРАНАКЕРТ
под заходящим солнцем
светлые каменные стены
узкие проемы окон
в которых можно спрятаться
у подножия высокой постройки
торчат из-под земли
руины старинного храма
и разрушенных кладбищ
тысячелетние секреты
вырванные у прошлого
ступени ступени
восходят все выше
на самую вершину крутой башни
я опираю ладони
на край двух времен
АГДАМ
я озираюсь вокруг
и вижу только
необъятные просторы травы
на которой серые камни
это не поле не степь
это руины древнего города
ушедшего в забвение
покинутый и мертвый
такой одинокий
нет огоньков в окнах
потому что нет окон
никто не сидит на пороге
потому что нет порогов
только серые камни
помнят смех детей
только трава иногда
тоскует по босым ногам
город Агдам
видит последний свой сон
* * *
Соне Амбарцумян
над вершинами гор
ветер тучам
расчесывает волосы
их платиновые пряди
цепляются за острые края
пушистые помпоны деревьев
зеленеют на обочинах
с вкраплениями золота
и робким пурпуром
за окнами автомобиля
осенний показ природы
так Нагорный Карабах
приветствует поэтов
ТАНЦУЮЩИЕ РУКИ
Медине Оганесян
мы возвращаемся в отель
самоход захлебывается пылью
подскакивает на выбоинах
дышит устало
старый поэт достает из кармана свирель
начинает играть
народные армянские песни
пассажиры подхватывают мелодию
тихо поют
погрузившись в воспоминания
и тогда руки Медины
начинают танцевать
возносятся вверх
мягко падают вниз
и вновь вверх кружат
словно белые голуби
колышутся на крыльях песни
меня восхищает
этот птичий балет рук
на фоне молчаливых
древних гор Арцаха
СТИХОТВОРЕНИЕ О МАТЕРИ
посреди огромного города
под памятником — символом
ливанский поэт Адхам
читает стихотворение
я не понимаю его
я не знаю арабского
молодой поэт говорит долго
и вдруг среди чужой речи
вспыхивает словно ясный алмаз
знакомое слово мама
Дедушка и Бабушка
кивают каменными головами
тепло улыбаются
— они тоже поняли
МОЛОДАЯ ЛИПА
я посадила дерево в Тигранакерте
маленькую липу
бережно засыпала ее корни
чтобы она не засохла
чтобы ветер не вырвал ее
в тени каменной крепости
липа вырастет высоко
вытянет вверх руки
будет смотреть
на светлые тучи
будет слушать сказки и рассказы
позволит птицам свить гнездо
среди зеленых ветвей
шумом листвы
даст утешенье поэтам
если когда-нибудь я возвращусь гонимая тоской
я найду мое дерево мою липу
я прижмусь к ее стволу
и быть может заплачу
вместе с ней
ПОЭЗИЯ И ПТИЦЫ
над крепостью в Тигранакерте
медленно опускались сумерки
еще контуры башен
темнели на фоне неба
мы сидели за столами
пили армянское вино
и читали стихи
каждый на своем языке
или на языке друзей
но вдруг наши голоса
заглушил щебет птиц
шум их маленьких крыльев
всколыхнул листья деревьев
закачались ветви
и вот уже стихи с пеньем птиц
сплелись как коса
длился этот вечерний спектакль
поэзии и природы
а звезды с улыбкой
заглядывали нам упрямо
в глаза
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
DO POETY
napisz dla mnie
mroku cienistość
szept
którego nie słyszę
zaplątane
we włosach palce
i ciszę
napisz dla mnie
smak pocałunku
ten
którego nie będzie
ciepłej dłoni
ślad na policzku
nic więcej
NIENAPISANY WIERSZ
chciałam
by wiersz napisał dla mnie
otulił
w ciepłych słów aksamit
we włosy
wplótł metafor wstążki
ozdobił
śmiechu cekinami
chciałam
przez jedną krótką chwilę
być w jego strofach
najpiękniejsza
by się zapatrzył
zauroczył...
chciałam
PODARUNKI
cóż mogę tobie ofiarować
oprócz tych wierszy
kilku uśmiechów
spojrzeń serdecznych,
uścisku ręki
i chwili grzechu?
cóż mogę tobie ofiarować
oprócz mej duszy i mego ciała?
chciałabym tobie
świat i pół nieba
— a mam tak mało
CZEKANIE
czekanie jest
jak przymierzanie nowej sukienki
nigdy nie wiem
jakie odbicie
ujrzę w ostatnim odłamku lustra
delikatnie podciągam
za długie
rozciągnięte godziny
wygładzam na biodrach
nagły dreszcz
gdy wchodzisz
zrzucam z siebie
wszystkie niewygodne myśli
ubrana tylko
w jedwab twoich dłoni
znowu czekam
* * *
śliski jedwab pieści skórę
wywołując dreszcz
tylko jedwab
i chłodny dotyk wiatru
bezimienna gwiazda
w milczeniu gasi dzień
kolejny dzień
bez ciebie
OBRAZ
jestem jak czyste płótno
na którym
możesz namalować
wszystko co zechcesz
trwały ślad
pozostanie nawet
gdy już odejdziesz
MAGIA
to nie magia
to tylko
zapatrzenie przez chwilę
tylko nagłe olśnienie
od którego czasem giną
motyle
to nie magia
to tylko
gest może nazbyt śmiały
słów rozdarta koronka
i dwa cienie w mroku
splątane
MOJE ZADUSZKI
zapalam kolejny znicz
by oświetlić
jeszcze jedno puste miejsce
a przecież
nikt nie umarł
KIEDYŚ
może kiedyś
obrysuję dłońmi
kształt twojej twarzy
może kiedyś
poczuję pod palcami
spłoszony trzepot serca
może kiedyś
przejdę po krawędzi nocy
na twoją stronę świtu
może kiedyś
* * *
mrugnąłeś
i rzęsami
zmiotłeś ze świata
wszystkie motyle
nie otwieraj już oczu
pustka cię oślepi
ODCIENIA
na palecie brzasku
rozlane wszystkie kolory milczenia
jest różowe oniemiałe z zachwytu
i złote cenniejsze niż słowa
bladożółte oślepione zazdrością
czerwone zdyszane spełnieniem
i to szare
które zapada między nami
gdy nie mamy już sobie
nic do powiedzenia
MUZYKA
muzyka jest
na strunach ciemności
na krawędziach kamieni
w szelestliwym poruszeniu liści
w wiolonczeli kobiecego ciała
i uścisku mężczyzny
mówisz coś
i melodia słów jak kamerton
wprawia w wibrację powietrze i mnie
jak klawiszy fortepianu
dotknij tylko
a cała muzyka świata
będzie we mnie
OKNO
zapukaj w okno mojej pamięci
może cię wpuszczę na chwilę
jak głodnego ptaka o świcie
może raz jeszcze
okruchy marzeń
wysypię na twoje dłonie
może jeszcze
zobaczę w twoich oczach
siebie z przeszłości
a może zamknę okno
bez słowa
JAK TAM JEST
jak tam jest
za zbyt długim milczeniem
za głuchym telefonem
za nie wysłanym listem
za różą której nie ma
na stole
jak tam jest
za odległym spotkaniem
rąk zetknięciem
uśmiechem
i za wstrzymanym nagle
oddechem
KRZYL CISZY
szaleństwo wysokie jak lato
trzepot rumieńca
motyle we włosach
oczy ogromne pełne obietnic
bezsenne słońce
włóczy się po nocach
szaleństwo jak szampan o świcie
rzęs pajęczyna
słowa jak słowiki
błysk szpilki w koronce wiersza
i nagły krzyk ciszy
NA KRAWĘDZI
na krawędzi
jawy i snu
miłości i nienawiści
potykam się
o drwiący uśmiech
tracę równowagę
i spadam
zaplątana
w swoją niepewność
twoją obojętność
i strach
na krawędzi
dwóch światów
pamięci i zapomnienia
spopiela się
mój krzyk
ZAPOMNIANA
przestaję istnieć
jeszcze tylko moje imię
jak przestraszony ptak
obija się o ostre krawędzie
obojętności
jeszcze tylko
niby rozdarta pajęczyna
fragment wiersza
który pisałam dla ciebie
jeszcze tylko
gasnący promień światła
zatrzymany we włosach
SREBRZY MOTYL
mój srebrzysty motyl
we włosach nosi księżyc
gwiazd migotliwe światło
aksamitnym skrzydłem
otula trzepot powiek
kiedy nie mogę zasnąć
mój srebrzysty motyl
zawieszony w przestworzach
między niebem a ziemią
wśród słonecznych iskier
na pajęczynie myśli
zaplątany i niemy
JEŚLI
jeśli rozgonisz
chmur czarne stado
włączysz reflektor słońca
jeśli spojrzeniem
chwycisz za grzywę
fale do brzegu mknące
jeśli na niebie
w samo południe
kaganki gwiazd zapalisz
to może jeszcze
może kiedyś
może coś między nami
SZALIK
zostały mi w dłoniach
resztki dawnego oczarowania
na zziębniętych palcach
przysiadł
twój szyderczy śmiech
nie pamiętam słów
które mówiłeś
nie przeczytam listów
których nie wysłałeś
jak przechodnia
spotkałam ciebie kiedyś
w tamtym roku
w tamtej wiośnie
a może jesieni
utkałam ciepły szalik
ze swej czułości
i pocałunków
lecz ty nie nosisz
szalików
i nie lubisz czułości
LISTOPAD
opustoszało miasto
poeci zebrali
barwne liście wierszy
i odjechali
pozostał tylko
księżycowy pył
który osiadł
na rzęsach
krople deszczu
spływają jak łzy
zmywając
ślady pocałunków
wiatr szarpie
strunami włosów
tworząc
jesienną symfonię
WALIZKA
przychodzisz z walizką
pełną kłamstw
i uśmiechów
zmęczony otwierasz
drzwi niepokoju
albo pokoju
z widokiem
zostaw walizkę
na schodach
może ktoś przyjdzie
i ją zabierze
już nie będziesz musiał
fałszywie się uśmiechać
a drobne kłamstwa
zawsze znajdziesz
w kieszeni
# # # # # # #
NA BRZEGU MORZA
Na brzegu morza siedzę zamyślona,
wiatr mi włosy przeczesuje palcami,
a fale nucą swą pieśń monotonną
u stóp się ścieląc jak srebrny aksamit.
Zapada wieczór. Ołowiane chmury
ponurym cieniem na wodzie się kładą.
Piasek już wystygł, krzyki mew umilkły.
Siedzę i milczę. Może nie wyjadę?
WARSZAWA
Po cóż mi Pałac Kultury,
Łazienek piękne drzewa,
posągi w Ogrodzie Saskim,
wieżowce w których wiatr śpiewa?
Po cóż mi Zamek Królewski,
mała Syrenka nad Wisłą,
Wilanów z bajkowym parkiem,
wieże kościołów strzeliste?
Po cóż mi białe gołębie
na jasnym warszawskim niebie?
Po cóż mi piękno stolicy
jeśli nie będzie tam ciebie?
WIERZENICKI PEJZAŻ
ukryta wśród zielonej puszczy
żyje spokojna wieś
strzeżona przez trzy
tysiącletnie dęby
tu czas płynie powoli
ludzie są pogodni i życzliwi
a sosny szumią
jak przed wiekami
wieczorami mieszkańcy
zbierają się przy ciepłym piecu
by powierzeniczyć nieco
powspominać przodków
których długie cienie
zaglądają ciekawie do okien
a dęby kiwają
grubymi konarami
na przekór
upływającym dniom
KOSTRZYŃSKIE KRAJOBRAZY
uchwycone okiem obiektywu
drzewa
w złotych sukienkach
jesiennych liści
ściany domów
wybielone słońcem
i te najpiękniejsze brzozy
zimowo – srebrne
drżące w porywach
wiatru
przenikanie sztuk
w teatrze przyrody
RETRO
promenada nad Wartą
szeleści falbanami sukien
pod rondami kapeluszy
figlarne spojrzenia
zza rzęs
przesyłane młodzieńcom
w pasiastych kamizelkach
spacerowicze
uśmiechają się błogo
ileż uroku
w tej spokojnej
przechadzce
woda szemrze leniwie
jak wtedy
gdy przeglądały się w niej
bladolice panienki
kryjące twarz
pod koronkową parasolką
urok minionych lat
powrócił na chwilę
wywołując nostalgię
Z ALBUMU
przejrzysta koronka mgły
rozwieszona
nad uśpioną łąką
nawet szczebiot ptaka
nie rozprasza ciszy
wychyla się zza drzew
pierwszy promień słońca
i delikatnie dotyka
puchu dmuchawców
obłoki mrużąc oczy
przeglądają się
w szmaragdowym zwierciadle
w kostrzyński pejzaż
wpisuje się świt
KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA W WIEZRENICY
świętego mikołaja
nie szukaj
za polarnym kołem
w zaprzęgnietych renami saniach
i wśród lapońskich zamieci
on nie przychodzi
ciemną grudniową nocą
aby jeden raz w roku
przynieść dzieciom podarki
święty mikołaj mieszka
w drewnianym starym kościele
ukrytym wśród zielonych drzew
pośród płonących świec
pośród złoconych obrazów
gwarzy z Matką Boską
przy barokowym ołtarzu
każdego dnia
możesz go tu spotkać
z ogromnego worka
sieje wokół spokój
MÓWIŁEŚ
Każda rana, byle nie rana serca.
(z Mądrości Syracha)
nie chciałeś mnie zranić — mówiłeś -
chciałeś mi świat upięknić poezją
opleść metafor smugą
i sprawić bym niby czysty anioł
rozumiała więcej niż inne
nie chciałam cię zranić – mówiłam -
chciałam czułości szalik
zawiązać na twej dziurawej duszy
by się ogrzała i przytulona zasnęła
ufnie trzymając moje dłonie
za mało było słów o miłości
zbyt wiele innych słów
i cienka nić zaufania
pękła niespodziewanie
twoje kłamstwo wężowym chichotem
przypełzło nieproszone
zostawiając na białej sukience
oślizły ślad
moja czułość strząśnięta z ramienia
rozbiła się na kanciastym bruku
ulicy
nie chciałeś mnie zranić – mówiłeś -
i choć rozumiem więcej
to wcale nie boli mnie mniej
NIC
nie mam już serca
zostało w kieszeni twojej marynarki
nie mam już wspomnień
schowałam je w najgłębszej
ciemnej szufladzie
nie mam niczego
co chciałabym zachować
na przyszle dni
nie mam już nawet
siebie samej
gdyż bez ciebie
nie jestem sobą
czy odnajdę jeszcze sens
w rozbitym szkle
czy uwierzę w jutro
smutny anioł
powoli odwraca twarz
ZAPACH NOCY
Annie Błachowicz
noc pachnie nadchodzącą jesienią
szum liści wtóruje
moim rozbieganym myślom
z balkonu spoglądam
na pociemniałą pelerynę nieba
zapiętą na guziki gwiazd
nie widać żółknących traw
i przywiędłych lekko kwiatów
ptaki w przytulnych gniazdach
dawno śpią
tylko my nie śpimy
przekazując sobie przez telefon
najważniejsze zdarzenia
mijającego dnia
pachnąca noc
przywołuje jesienne sny
# # # # # # #
BYDGOSKA WENECJA
ciemne piwo nad Brdą
smakuje zupełnie inaczej
niż w czeskiej Pradze
ma w sobie gładkość
niesionych nurtem wodorostów
i goryczkę rozstania
ciężkie od kłódek mosty
tak jak w Wenecji
spinają brzegi ażurowym łukiem
samotna ławka na nabrzeżu
z zadumą spogląda
na niedzielnych wędkarzy
uparcie czeka
na zmęczonych przechodniów
lub niecierpliwych kochanków
wierzby przeglądają się w rzece
wiatr czesze
ich długie zielone włosy
też się w tej wodzie przeglądam
może mnie zapamięta
JAK KRUCHY ŁÓD
napisałeś
że jestem dla ciebie
krucha jak... kwiat kaliny
przysłałeś mi
białą gałązkę
i swoje serce
nie wiedziałam
że były z lodu
stopniały
pod moim spojrzeniem
słowa
kruche jak lód
LETNIA IMPRESJA
szorstka kora jesionu kaleczy moje plecy
nie czuję bólu
oplątana tobą jak bluszczem
chłonę balsamiczny powiew
wyczuwam ciepły mech pod stopami
zapach ziół odurza
śpiew ptaków przyprawia o zawrót głowy
i tylko jedna myśl trzyma mnie jeszcze
na skraju świadomości
twoje dłonie nie pozwalają mi upaść
przesuwasz ustami po rozgrzanej skórze
zostawiając wilgotny ślad
dotykasz delikatnie moich włosów
i wyjmujesz zaplątany w nich
jesionowy liść
MOZAIKA
przypływy i odpływy
rytmiczny oddech morza
nierówny oddech życia
ramiona fal zagarniają
samotną płaszczyznę plaży
niosą łzy słońca połyskujące
w bursztynowych okruchach
czasem spóźniona meduza
pozostaje na piasku
zasypia różowym smutkiem
chwile przypływają
chwile odpływają
kolejny dzień i głęboka noc
matowieją rozsypują się
w zmienną mozaikę kolorów
włosy jak dotknięcie księżyca
włosy jak czarny werset
włosy jak gorycz herbaty
życie krztusi się
nierównym oddechem
a morze spokojnie czeka
na jeszcze jeden przypływ
PUSTA PLAŻA
dziś tylko fale
pieszczą moje stopy
kolejny przypływ
wymazuje z piasku
twoje imię
wśród połamanych muszli
nikną
coraz mniej widoczne ślady
nad głową słyszę
chichot losu
a może to tylko mewy
przekrzykują wiatr
zostawiam za sobą
jeszcze jedną pustą plażę
RÓZOWY ELF
na jego ramieniu
usiadł różowy elf
o przejrzystych oczach
sfrunął na kartki
rozłożonej książki
szukając
swego odbicia
nie znalazł
ze smutnie
opuszczoną głową
odszedł mały elf
w książce
pozostał tylko
pachnący płatek
róży
Z INNĄ
bądź dla niej dobry
podaruj słowa na które czeka
zapieczętuj je złotym kółkiem
pisz dla niej wiersze których
nie zdążyłeś napisać dla mnie
na ścianach waszego domu
maluj płomienne motyle
podlewając ogród wyczaruj fontanny
w których słońce skryje miliony tęcz
wieczorem pieść ją czule
omijając rozgwiazdy stóp
zasypiaj przytulony do jej białych pleców
i nie pamiętaj mojej dłoni
zanurzonej w twoją ciemność ani pocałunków
którymi budziłam cię w środku nocy
rano z pogodną twarzą
przynieś jej kawę do łóżka
i zaplanujcie kolejny wspólny dzień
bądź jej aniołem i demonem
przeszłością i zapowiedzią jutra
a ja przestanę odwiedzać
nawet twoje sny
DOTYK
ciemno
tylko rozjarzone oczy mieszkań
próbują rozedrzeć suknię nocy
boli mnie twój dotyk
który nie dosięga mojej skóry
któremu bliżej do
szorstka odległość kaleczy sny
kładzie się cieniem
na myślach
pod powiekami
obraz splątanych ciał i zmiętej pościeli
prawie słyszę co mówisz
wiem z jaką czułością patrzysz
i jak twoje dłonie
boli mnie ten dotyk
JAK MOTYLE
w tańcu życia
łapiemy chwile
na wargi nawlekamy
kolejne uśmiechy
coraz to inne słowa
przyglądamy się
delikatnie dotykamy uczuć
i nagle
zrywamy niewidoczne pajęczyny
jak motyle
LUSTRA
nie lubię luster
zachowują na zawsze to
o czym chciałoby się zapomnieć
w swej pamięci zapisują gesty
grymasy twarzy
obojętne wzruszenie ramion
łzy
nieproszone przypominają
o pocałunkach
o czyjejś dłoni na nagiej piersi
włosach potarganych pieszczotą
lustra są jak pamiętniki
w zmatowiałym szkle
przechowują przeszłość
PRZED CISZĄ
cichnie we mnie muzyka
którą obudziłeś kiedyś
czułym dotykiem
nie pamiętam twoich słów
ani koloru oczu
wieczorne niebo
nie przypomina o spacerach
pod latarniami obcych miast
odległość między nami
wydłuża się coraz bardziej
z każdym obojętnym słowem
które mówimy przez telefon
czas jak pajęczyna
oplata wyblakłe strzępy wspomnień
już nie wiem co było naprawdę
a co sobie tylko wymyśliłam
milknie we mnie muzyka
ROZBITE LUSTRO
stłukłam lustro
w którym odbiła się twoja twarz
ostre odłamki
zachowały fragment uśmiechu
i cień rzęs
czyjaś drapieżna dłoń
zbiera okruchy szkła
przesypuje i skleja
a potem
chowa w tęczowym pudełku
zamkniętym na klucz
kiedyś zapomnę
że były moje
W PRACOWNI NA STRYCHY WIEŻOWCA
Rozalii Nowak
jasny kosmyk włosów
prześwietlony słońcem
twarz ocieniona rondem kapelusza
taką ją widzę
nigdy nie mówi wszystkiego
nie dzieli się myślami ani marzeniami
wspomnienia zamyka w ciemnej szufladzie
wokół krążą sylwetki kobiet
zanurzone w kolorowych obłokach
każda jest innym obcym światem
przybyszem z odległej planety
i ogromnym bijącym sercem
zapach kwiatów na płótnach odurza
wiedzie do ogrodów
w które tylko kobieta potrafi przelać duszę
szum prastarych drzew przeraża
rosochate gałęzie
chwieją się pośród burzy
targane wiatrem liście ulatują w nicość
a malowane anioły
patrzą spod ciężkich powiek
i szepczą cicho pomiędzy sobą
one najlepiej wiedzą
jaki jest kolor jej smutku
CHWILA NAD RZEKA
słońce zanurza palce
w płynącej leniwie wodzie
rysuje na ciemnej zmarszczonej
powierzchni złote refleksy
gładko szlifowane kamienie
nabrzeża niosą nas ku
kołyszącej się drewnianej barce
ocienione parasolami stoliki
zapraszają
mówimy dużo o wszystkim i niczym
nareszcie sami nareszcie niepowtarzalny
smak martini i twoich warg
krzyk zabłąkanej rybitwy przecina niebo
w oczach masz wszystko
co chciałabym usłyszeć
jak zatrzymać tę chwilę
jak zachować na dłoni ciepło twych rąk
i nie pogubić słów najważniejszych
zamkniętych w płatkach
kolorowego bukieciku
minuty płyną zbyt szybko
zegary są takie okrutne
wracamy znad starej rzeki
szczęśliwsi o ten czas
# # # # # # #
W PŁOMIENIACH LIŚCI
Vardanovi Hakobyan
na zboczach gór
liście drzew płoną czerwienią
czy to tylko jesień
zabarwiła je purpurą
czy jeszcze lśnią na nich
krople krwi chłopców
którzy broniąc wolnosci
oddali młode życie
góry Arcachu
milczą wyniośle
one wiedzą wszystko
CZARNE WINOGRONA
oczy Armena
czarne i słodkie
jak dojrzewające
w słońcu Armenii
winogrona
pod ciężkimi powiekami
ukrywają myśli
zrywam słodkie owoce
zlizuję z palców sok
i szukam smaku
zapomnianych ogrodów
oczy Armena
wtapiają się w noc
* * *
wierzyłam że pośród gór Arcachu
odnajdziemy kawałki
rozbitego lustra
że może nam się uda
nie pokaleczyć palców
zbierałam pogubione okruchy
słów i czułości
liczyłam pocałunki
tego ranka
zakwitło we mnie słońce
i trzepot
przebudzonych nagle ptaków
zapaliłam w kościele
cienką długą świecę
na szczęście
OBIECAŁAM
libański poeta Apto
podarował mi swój wiersz
i prosił o obietnicę
że nie zapomnę
naszego spotkania
w Karabachu
miał miłą twarz
i takie dobre oczy
trzymał mnie za rękę
i mówił o swoim domu
w zniszczonym wojną kraju
o rodzinnej wiosce
i ludziach
którzy do dzisiaj żyją w strachu
nie zapomnę tych rozmów
zresztą mam wiersz
który Apto zatytułował
„nie zapomnij że obiecałaś
NA DROGACH ARMENII
samochód pędzi pośród gór
w oddali pokryte śniegiem
wysokie skały
oplatasz palcami moją dłoń
rozgrzewasz mnie
tym dotykiem
za oknami lśniące
wierzchołki Araratu
Erewań coraz bliżej
na wyciagnięcie ręki
co mnie tam czeka?
TIGRANAKERT
pod zachodzącym słońcem
jasne kamienne mury
wąskie wykusze okien
w których można się schronić
u stóp wysokiej budowli
wychylają się z ziemi
ruiny starej świątyni
i zniszczonych cmentarzy
tysiącletnie sekrety
wydzierane przeszłości
schody schody
pną się coraz wyżej
aż na szczyt stromej wieży
opieram dłonie
na krawędzi dwóch czasów
AGDAM
rozglądam się wokoło
i widzę tylko
ogromne połacie trawy
na której szare kamienie
to nie pole nie step
to ruiny starego miasta
które odeszło w niepamięć
opuszczone i martwe
tak bardzo samotne
nie ma światełek w oknach
bo nie ma okien
nikt nie siada na progu
bo nie ma progów
tylko szare kamienie
pamiętają śmiech dzieci
tylko trawa czasami
tęskni za bosą stopą
miasto Agdam
śni swój ostatni sen
* * *
Sonie Hambardzumyan
nad wierzchołkami gór
wiatr chmurom
rozczesuje włosy
ich platynowe pasma
zaczepiają o ostre krawędzie
puszyste pompony drzew
zielenią się na zboczach
przetykane złotem
i nieśmiałą czerwienią
za szybami samochochodu
jesienna rewia przyrody
tak Górski Karabach
wita poetów
TAŃCZĄCE DŁONIE
Medinie Oganiesyan
wracamy do hotelu
samochód krztusi się pyłem
podskakuje na wybojach
dyszy ze zmęczenia
stary poeta wyciąga z kieszeni fujarkę
zaczyna grać
ludowe ormiańskie pieśni
pasażerowie podchwytują melodię
śpiewają cicho
zanurzeni we wspomnieniach
i wtedy ręce Mediny
zaczynają tańczyć
wznoszą się w górę
miękko opadają w dół
i znowu w górze krążą
jak białe gołębie
kołyszą się na skrzydłach pieśni
zachwyca mnie
ten ptasi balet rąk
na tle milczących
prastarych gór Arcachu
WIERSZ O MATCE
pośrodku wielkiego miasta
pod pomnikiem — symbolem
libański poeta Adham
recytuje wiersz
nie rozumiem go
nie znam arabskiego
młody poeta mówi długo
i nagle wśród obcej mowy
błyska jak jasny klejnot
znajome słowo mama
Dziadek i Babcia
kiwają kamiennymi głowami
uśmiechają się ciepło
— oni też zrozumieli
MŁODA LIPA
zasadziłam drzewo w Tigranakercie
maleńką lipę
zasypałam troskliwie jej korzenie
by nie uschła
by wiatr jej nie wyrwał
w cieniu kamiennej twierdzy
lipa wyrośnie wysoko
wyciągnie w górę ramiona
będzie się przyglądała
jasnym chmurom
będzie słuchała baśni i opowieści
pozwoli ptakom wić gniazdo
wśród zielonych gałęzi
szumem liści
da ukojenie poetom
jeśli kiedyś powrócę gnana tęsknotą
odnajdę moje drzewo moją lipę
przytulę się do jej pnia
i może zapłaczę
razem z nią
POEZJA I PTAKI
nad twierdzą w Tigranakercie
powoli zapadał zmierzch
jeszcze kontury wież
ciemniały na tle nieba
siedzieliśmy przy stołach
piliśmy ormiańskie wino
i czytaliśmy wiersze
każdy w swoim języku
albo w języku przyjaciół
lecz nagle nasze głosy
zagłuszył świergot ptaków
szum ich małych skrzydełek
poruszył liście drzewa
zachwiały się gałęzie
już wiersze z ptasim śpiewem
splecione jak w warkoczu
trwał ten wieczorny spektakl
poezji i przyrody
a uśmiechnięte gwiazdy
zaglądały nam przekornie
w oczy
|
