|
ПОЭТ ПОМНИТ
Не будь спокоен. Поэт все помнит.
Можешь убить его — родится новый,
Запишет и дело твое и слово.
Чеслав Милош, «Ты, причинивший зло»
Поэт помнит, как хотел родиться.
Поэт, когда рождается,
идет дорогами обыденности
как бы впервые.
Над яблоней по весне
задумывается и оттаивает.
Восторг поэта искренний.
Поэта все время мучают сомнения, что белизну
прошлогоднего снега осквернила
метафора.
Он всегда помнит прикосновение кожи
и кожу, когда к ней прикасаются.
Судорога пальцев вцепившихся в ветер
и ее бёдра в дожде.
Стихия поэта считается искренней.
А совесть поэта —
беспризорные гнезда;
кукушкины яйца вместо голубя.
Поэт спрашивает.
Поэт часто спрашивает о шестом креплении
земного круга.
Как если бы окружение все время было
слишком тесным.
Как если бы для дыхания не хватало
бездны.
Он исследует как глубоким бывает дно колодца
со всей этой последовательностью зеркала и звезды.
За зеркалом и своей звездой он готов
прыгнуть головой вниз —
как в источник и в катастрофу.
Головокружительна эта домена на один зрачок.
* * *
Боюсь открывать собственные стихи;
после того как в них вдохну плоть —
пугаюсь их раны.
Поскольку не доверяю следам без следа.
Поскольку догадка.
Пустые конверты полны догадок.
Знать — не значит простить.
Поскольку знание — не значит прощение.
Скажу иначе: тем более не отпущение.
Когда на лист падает свет,
оно — это чистый свет пищи.
Но оно лишь часть самого себя,
того, что прошло сквозь лист.
Что есть истиной стихотворения, а что только
частицей нас? Кто не является даже листом,
сквозь который течет стихотворение.
Поскольку в стихотворении недостаток мгновения.
Поскольку совершенство раны.
ГИГИЕНА
Сгребаю листья в саду. Инструментом простым
как нож; былое от нового пора отделить.
Сгребаю листья. Как хорошо ощутить усталость.
Пот течет — он почти уже стал чистой слезой.
Он старательно омывает серые борозды
прошедших дней.
Я чувствую, что у меня есть мышцы. Сильные
до костей. Могут поднять камень сна и ржавчину
осени. Могут от листьев и осени исцелять.
НИТКА ВЕДЬ ЭТО НЕ МОСТ ДАЖЕ
Вместо того, чтобы повалить дерево,
которое может быть мостом от берега к берегу
— а повалить, это значит вырвать с корнем —
лучше бросить перед собой клубок.
будет катиться в гору
словно к вратам ожидаемых смыслов,
прежде чем ты осознаешь, что это нитка судьбы. И докатится он
к стопам Сизифа. (К сандалиям его, что в пути
как всегда далеком).
И тогда из рук Сизифа
выпадет камень.
Покатится по нитке к клубку.
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
POETA PAMIĘTA
Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta.
Możesz go zabić — narodzi się nowy.
Spisane będą czyny i rozmowy.
Czesław Miłosz, „Który skrzywdziłeś
Poeta pamięta, jak chciał się narodzić.
Poeta, gdy się rodzi,
uczęszcza drogi zwykłości
jakby po raz pierwszy.
Nad jabłonią w wiośnie
zamyśla się i wtedy odtaja.
Zachwyt poety jest sumienny.
Poetę wciąż dręczy niepewność, że biel
zeszłorocznego śniegu skalała
metafora.
Zawsze pamięta dotyk skóry
i skórę, gdy dotyk.
Skurcz palców uczepionych wiatru
i jej uda w deszczu.
Żywioł poety uchodzi za sumienny.
A sumienie poety –
nieuważne gniazda;
kukułcze jaja zamiast gołębia.
Poeta pyta.
Poeta często pyta o szóstą cembrowinę
kręgu ziemi.
Jakby otoczenie ciągle było
za ciasne.
Jakby do oddychania brakowało
otchłani.
Docieka jak głębokie bywa dno studni
z tą całą konsekwencją zwierciadła i gwiazdy.
Po zwierciadło i swoją gwiazdę gotów jest
wskoczyć głową w dół –
jak w źródło i w klęskę.
Zawrotna to domena na jedną źrenicę.
* * *
Boję się otwierać własne wiersze;
po tchnieniu w nie ciała –
lękam się ich rany.
Ponieważ nie dowierzam śladom bez śladu.
Ponieważ domysł.
Puste koperty pełne są domysłów.
Wiem – nie znaczy przebaczyć.
Ponieważ wiedzieć – nie znaczy przebaczenie.
Powiem inaczej: tym bardziej nie odpuszczenie.
Gdy na liść pada światło,
jest czystym światłem pokarmu.
Lecz zaledwie częścią siebie jest –
co przeniknęło liść.
Co prawdą jest wiersza, a co tylko
cząstką nas? Kto ani liściem,
przez który przecieka wiersz.
Ponieważ w wersie niedostatek chwili.
Ponieważ doskonałość rany.
HIGIENA
Grabię liście w ogrodzie. Narzędziem prostym
jak nóż; co było – od nowego pora odciąć.
Grabię liście. Jak dobrze jest się tak zmęczyć.
Pot płynie – już prawie jest łzą czystą.
Obmywa rzetelnie szare bruzdy
dni przeszłych.
Czuję, że mam mięśnie. Silne
do kości. Mogą unieść kamień snu i rdzę
jesieni. Mogą z liści i jesieni leczyć.
NITKA TO PRZECIEŻ NIE MOST NAWET
Zamiast powalić drzewo,
które może być mostem od brzegu do brzegu
– a powalić, znaczy wyrwać ze szczętem –
lepiej rzucić przed siebie kłębek.
Będzie się piął pod górę
jak do wrót domniemanych sensów,
zanim spostrzeżesz, że jest nitką losu. I dobiegnie
do stóp Syzyfa. (Jego sandałom w drodze
wciąż i wciąż odległej).
A z rąk Syzyfa wtedy
wypadnie kamień.
Potoczy się po nitce do kłębka.
|
