|
АВТОПОРТРЕТ
Не было звезд — серебряных бабочек.
Не было.
Что было?
Была ночь, черная ночь,
словно плевок
из губ трубочиста.
Была ночь,
черная словно обман,
совершенней фальшивой мелодии.
Что было?
А потом
Было воскресение с бабочками.
Ты могуча, поэзия!
ТУМАН ВОКРУГ
Как долго еще мне по свету скитаться?
Звезда путеводная, свет моих дней,
Позволь наконец с этой болью расстаться,
Меня доведи до нежных дверей!
Но где этот дом, как найти к нему путь?
Где тот городок, где смогу отдохнуть?
Там мост через реку и сад за рекой,
Там кончится мгла, там начнется покой.
Но где та река и где же тот мост?
И сад тот, где яблоня в белом растет?
Там ветер бросает на землю плоды,
Рука собирает их, словно цветы.
Тот край где-то там, за туманною мглой,
А я все иду, потерявший покой.
Сбираются птицы лететь за моря,
Они не блуждают нелепо, как я.
Как долго еще мне по свету скитаться?
Звезда путеводная, свет моих дней,
Позволь наконец с этой болью расстаться,
Меня доведи до нежных дверей.
ФАРФОР
Как корабли за руном и корицей
все правильно пожалуй
Прости мне мою неуверенность
чичероне сложенная из тонких костей моего сына
который дождь я ждал больше чем его
на скольких башнях хоры все и трубы тоже
могли бы приглашение в бессмертие
Ну так что ж
уместно и вечно хвалебная чичероне
с этим единственным узким капризом в коленях
будто тебе придавал элегичности этот каприз но однако
который дождь я ждал больше чем его
на скольких башнях хоры все и трубы тоже
Как корабли за руном и корицей
все правильно пожалуй
КУДА ИДЁШЬ? К СОЛНЦУ!
В ночи ночь и в людях ночь темна
Свету цель во мраке не видна
Я здесь
Зову тебя
Я здесь
Пронзи меня
Луч светлый золотой
Не пугай меня что не взойдёшь
Знаю ты за горизонтом ждёшь
В зеркале неба
Вижу тебя
В дрожи земли
Слышу тебя
Луч светлый золотой
Поскорее ночь уходит пусть
На рассвете к Солнцу выйду в путь
С блеском в глазах
Буду шагать
Навстречу тебе
Буду бежать
Луч светлый золотой
ДОЛИНА ОБЕТОВАННАЯ
Печаль медведя
это серебряное ружье охотника
сходящего в колыхание
обетованной долины
Жалоба медведя
это музыка золотого рога
и великая скорбь
обетованной долины
Смерть медведя
это падение моей головы
на неблагодарную композицию
обетованной долины
ВОЛОСЫ
Река протекает
сквозь глаза рыб
как радуга
или не зажившая ножевая рана
Плывут по ней
большие сердца баобабов
колеса машин
а также тяжелые канделябры
рогов утонувших оленей
Слезы мои
словно крошки китайского фарфора
медленно тонут кружась
РАЗВОД
Даже если тебя из слоновой кости создам я
то и так скажут — была Византия великой
это что же за снег эти плечи
И будут тебя раздирать семь музеев
где залы большие как ложа лишь для тебя
словно спать в них Гомеру а может и лучше
и примутся профиль твой посещать обходить твою спину
с четырех сторон света ее обходить и уйдут почти сразу
чтоб к тебе не привыкнуть так скоро
а когда уже ночь над музеем и в нем
то вахтера наступит черед и своим он сухим языком
по твоему животу словно сахар и соль одновременно
и тогда искусают крысы его ибо это ревность
хоть всегда соблюдалась дистанция между ними
но к тебе они вместе скользили всегда: потому
а я уйду тот который тебя сотворил тот уйдет
кто зачал тебя миру явил и не только
ну а если бы знал то уже предпочел бы
падать в обморок лишь остается ему на каждом шагу
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
AUTOPORTRET
Nie było gwiazd — srebrnych motyli.
Nie było.
Co było?
Była noc, czarna noc
jak gdyby wypluta
ustami kominiarza.
Była noc,
czarna jak kłamstwo,
doskonalsza od sfałszowanej melodii.
Co było?
A potem
Było zmartwychwstanie z motylami.
Potężna jesteś poezjo!
DOOKOŁA MGŁA
Jak długo pisana mi jeszcze włóczęga?
Ech, gwiazdo – ogniku ty błędny mych dni.
Spraw, by skończyła się wreszcie ta męka.
I zapędź, do czułych zakulaj mnie drzwi!
Lecz gdzie jest ten dom, jak tam idzie się doń?
Gdzie jest ta stanica, gdzie progi te są?
Tam most jest na rzece, za rzeką jest sad;
Tam próżnia się kończy, zaczyna się świat.
Lecz gdzie rzeka ta, gdzie rzucony jest most?
Gdzie sad ten jest biały, jabłonki gdzie są?
Na drzewach owoce i strąca je wiatr,
Do kosza je zbiera ta ręka jak kwiat.
Te strony gdzieś są, gdzieś daleko za mgłą,
Więc idę i dalej przedzieram się wciąż.
Zbierają się ptaki, ruszają na szlak,
Już lecą, wprost lecą, nie błądzą jak ja.
Jak długa pisana mi jeszcze włóczęga?
Ech, gwiazdo — ogniku ty błędny mych dni.
Spraw, by skończyła się wreszcie ta męka,
I zapędź, do czułych zakulaj mnie drzwi!
PORCELANA
Jak statki po wełnę i cynamon
wszystko jest prawidłowe chyba
Wybacz moją niepewność
cicerone ułożona z drobnych kości mego syna
który deszcz czekałem więcej niż jego
na ilu wieżach chóry wszystkie i trąbki też
mogłyby zaproszenie do nieśmiertelności
No bo cóż
odpowiednio i ciągle pochlebna cicerone
z tym jednym wąskim kaprysem w kolanach
jakby ci elegijności dodawał ten kaprys a jednak
który deszcz czekałem więcej niż jego
na ilu wieżach chóry wszystkie i trąbki też
Jak statki po wełnę i cynamon
wszystko jest prawidłowe chyba
DOKĄD IDZIESZ? DO SŁOŃCA!
W nocy noc i w ludziach czarna noc
Blask nie widzi gdzie ma zadać cios
Jestem tutaj
Wołam cię
Jestem tutaj
Przeszyj mnie
Promieniu świetlisty złocisty
Nie strasz mnie jak gdybyś nie miał wzejść
Wiem żeś tuż pod horyzontem jest
W lustrze nieba
Widać cię
W ziemi drżeniu
Słychać cię
Promieniu świetlisty złocisty
Nocy proszę nie przeciągaj już
Skoro świt do Słońca pora pójść
Z błyskiem w oku
będę szedł
Wprost na ciebie
Będę biegł
Promieniu świetlisty złocisty
DOLINA OBIECANA
Smutek niedźwiedzia
jest srebrną strzelbą myśliwego
schodzącego w kołysanie
obiecanej doliny
Skarga niedźwiedzia
to muzyka złotego rogu
i żałoba wielka
obiecanej doliny
Śmierć niedźwiedzia
to spadanie mojej głowy
na niewdzięczną kompozycję
obiecanej doliny
WŁOSY
Rzeka przepływa
miedzy oczami ryb
jak tęcza
albo niezagojone ciecie po nożu
Pływają po niej
wielkie serca baobabów
koła wozów
a także ciężkie kandelabry
rogów utopionych jeleni
Moje łzy
jak okruchy chińskiej porcelany
tona wirując powoli
ROZWÓD
Jeśli cię nawet z kości słoniowej uczynię
to i tak powiedzą — wielkie było Bizancjum
co to musi być za śnieg to ramię —
I będzie cię rozdzierać siedem muzeów
gdzie sale największe jak łóżka osobno dla ciebie
jakby conajmniej Homer miał spać albo i lepiej
i zaczną ci profil zwiedzać a plecy obchodzić
z czterech stron świata obchodzić i zaraz odejdą
żeby się nie przyzwyczaić za prędko do ciebie
a kiedy już noc nad muzeum i w nim
to będzie kolej na stróża i jego suchy język
po twoim brzuchu jak cukier i sól jednocześnie
i wtedy go szczury pogryzą bo to jest zazdrość
chociaż zawsze był dystans między nimi
ale do ciebie się razem ślizgali: dlatego
a ja odejdę który cię uczyniłem odejdzie ten
który cię począł i objawił nie tylko
a żeby wiedział to już by wolał
omdlewać to mu zostało co krok
|
