|
МИЦКЕВИЧ ЭТО ПОМНИТ
Летний полдень
поет мариацкий хейнал
девочка в белом платье
посреди рыночной площади
верит в солнце жизни
ведь нельзя начинать
без веры
на фоне лавок с цветами
с улыбкой позирует для снимка
Мицкевич это помнит
время любви бежит стихами
время родов бежит прозой
дети бегут в школу быстро
а еще быстрее бежит самоотверженность
укутанная в усталость перелетов
осенних конечно
поскольку только они считают наши годы
безжалостно
Летний полдень
поет мариацкий хейнал
женщина в черном платье
посреди рыночной площади
прячет воспоминания в сумочку
ведь только это у нее осталось
на фоне лавок с цветами
с улыбкой позирует для снимка
перед тем как уйти
в улицу Миколайскую
Мицкевич это помнит
Из сборника «НА ЛЮБОВЬ ПРОМЕНЯЮ КУРТКУ»
* * *
На любовь променяю куртку
и будь
что будет
как воровка
укроюсь в Твое тепло
и уйти ты уже не сможешь
ну как же ты
оставишь меня
голой?
* * *
Люблю тебя в солнце
люблю тебя при луне
все что ни сделаю
все что ни придумаю
исходит от тебя
происходит благодаря тебе
это непостижимое искусство -
преображение меня
в меня
* * *
Я говорю с тобой
пушистыми волосами
приоткрытыми губами
я говорю с тобой
нагими плечами
тонкими ладонями
я говорю с тобой
узкими бедрами
бархатным животом
я говорю с тобой
стройными ногами
босыми ступнями
я говорю с тобой
ночью
заметь меня
днем
* * *
Моя горячка от ожидания
от алчности
от невыспанности
от ненасытности
от недостатка солнца
моя горячка
всегда горяча
когда ты ее не охлаждаешь
* * *
Ты моя радость
смейся
ты моя музыка
пой
ты мое тело
танцуй
ты моя жизнь
живи
ты мое сердце
молись же
чтобы это понять
* * *
Роза не увядай
утешь меня на минуту
завтра тебе
я позволю
сбросить свои лепестки
роза не вянь
хотя бы это мне дай
прежде чем я увяну
прежде чем я вернусь
* * *
Наконец ты решилась
в красоту распуститься
маленькая кокетка
притворяешься безразличной
и вдруг лепестки раскрываешь
тайну свою открываешь
отдаешься
и падаешь
в огонь чьих-то зрачков
* * *
Что же ты роза
что же ты роза решила
что уже не увянешь
ты ведь так сильно любила
что никогда не увянешь
что лепестки твои вечны
разве забыла ты роза
ты ведь девушка тоже
* * *
И снова осень окутала деревья
листья поют все тише
и страстней
так только краски могут петь
так только краски могут слышать
когда бабье лето
вновь замирает
в теплых лучах
как в теплом лоне
глаза смыкает
загорается
исчезает
так и я в тебе исчезаю
от ласк твоих
что я — уже не я
а сделалась тобой
и листвой осенней
и дрожью золотисто-серой
* * *
Я стала легкой
чувствовала
как ты меня чувствуешь
я стала прозрачной
видела
как ты меня видишь
я стала умной
понимала
как ты меня понимаешь
и придумала это все
чтобы так было
* * *
Мы плывем под ресницами
шепотом совести
жадностью самих себя
как же неточно
мы знаем дорогу
в никуда
* * *
Моя печаль
как море
велика
и неподкупна для любого бога
к самой собой непримирима
сосредоточена в себе
верна себе
и каменна
и медленна как время
что рядом с ней
проходит
* * *
Легко ушел ты
тактично
следов на снегу не оставил
смерть ждет на подушке
свечи стоят рядами
старушка отбелит душу
чтобы дошла до неба,
осталось прикосновение
я ем его
словно кромку хлеба
* * *
Хочу как листья
сгрести воспоминания
чтобы не осталось ничего
кроме меня
кроме Тебя
кроме минуты
которой верю
в ту минуту
* * *
Легкая моя занавеска
упавшая ресница
скрой стыд увядания
тушью черной как вечность
пусть его не увидят глаза
что хотели бы видеть
легкая моя занавеска
как же ты мало скрываешь
* * *
Я должна отказать себе в прощении
сама откажу
и сама прошу
а тишина мне отпустит грехи
а может быть плачем
признаюсь во всем
в чем должна я признаться
даже все то чего я не помню
но как простить жизни
что уходит
я не святая
* * *
Из какой я вылеплена глины
из осенней
земля ответит
из легкой
свежей
сладкой словно мед
пульсирующей жизнью
пахнущей рожденьем
это земля моих предков
и моих предназначений
И не Тебе ее лепить
в мою фигуру
когда заплачу
* * *
Уткнувшись в песок
я стала сыпучей
и теперь
меня пересыпают сквозь пальцы
разные вечера
разные страсти
поры
которой уж нет
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
MICKIEWICZ TO PAMIĘTA
Letnie popołudnie
śpiewa mariacki hejnał
dziewczyna w białej sukience
na środku rynku
wierzy w słońce życia
bo nie można zaczynać
bez wiary
na tle straganów z kwiatami
z uśmiechem pozuje do zdjęcia
Mickiewicz to pamięta
czas miłości biegnie wierszem
czas rodzenia biegnie prozą
dzieci biegną do szkoły szybko
a jeszcze szybciej biegnie poświęcenie
owinięte zmęczeniem przelotów
jesiennych oczywiście
bo tylko takie liczą nasze lata
bezlitośnie
Letnie popołudnie
śpiewa mariacki hejnał
kobieta w czarnej sukience
na środku rynku
wkłada wspomnienia do torebki
bo tylko tyle jej zostało
na tle straganów z kwiatami
z uśmiechem pozuje do zdjęcia
przed odejściem
w ulicę Mikołajską
Mickiewicz to pamięta
Z tomiku ''ZAMIENIĘ KURTKĘ NA MIŁOŚĆ''
* * *
Zamienię kurtkę na miłość
niech będzie
co ma być
jak złodziejka
ubiorę się w Twoje ciepło
i już nie będziesz mógł odejść
bo jakże to
zostawisz mnie
nagą?
* * *
Kocham cię w słońcu
kocham cię w księżycu
wszystko co zrobię
wszystko co wymyślę
bierze się z ciebie
bierze się przez ciebie
i jest niepojętą sztuką
przeobrażania mnie
we mnie
* * *
Mówię do ciebie
puszystymi włosami
rozchylonymi ustami
mówię do ciebie
nagimi ramionami
smukłymi dłońmi
mówię do ciebie
wąskimi biodrami
aksamitnym brzuchem
mówię do ciebie
szczupłymi udami
bosymi stopami
mówię do ciebie
nocą
zobacz mnie
dniem
* * *
Moja gorączka jest od czekania
od zachłanności
od niewyspania
od niedosytu
i braku słońca
moja gorączka
wiecznie gorąca
gdy jej nie chłodzisz
* * *
Jesteś moją radością
śmiej się
jesteś moją muzyką
śpiewaj
jesteś moim ciałem
tańcz
jesteś moim życiem
żyj
jesteś moim sercem
dlatego módl się
żebyś to zrozumiał
* * *
Nie więdnij różo
uciesz mnie na chwilę
jutro ci będzie
wolno
płatki zrzucić
nie więdnij różo
zrób dla mnie choć tyle
zanim ja zwiędnę
zanim muszę wrócić
* * *
Nareszcie się zdecydowałaś
żeby rozwinąć się w piękność
kokietka z ciebie mała
udajesz obojętność
i nagle płatki rozchylasz
odkrywasz tajemnice
oddajesz się
i zapadasz
w czyjeś płonące źrenice
* * *
A cóż ty różo
cóż ty różo myślałaś
że już nie zwiędniesz
bo tak bardzo kochałaś
że nigdy nie zwiędniesz
że ci płatki nie miną
zapomniałaś różo
że jesteś dziewczyną
* * *
I znów jesień owinęła drzewa
liście śpiewają ciszej
i namiętniej
kolorami tylko tak się śpiewa
kolorami tylko tak się słyszy
kiedy babie lato
znów omdlewa
w ciepłym promieniu
tak jak w ciepłym łonie
oczy zamyka
zapala się
znika
to i ja w tobie znikam
tak pieszczona
że już nie jestem sobą
tobą jestem
i liściem jestem
złotoszarym dreszczem
* * *
Stałam się lekka
czułam
jak mnie czujesz
stałam się przeźroczysta
widziałam
jak mnie widzisz
stałam się mądra
rozumiałam
jak mnie rozumiesz
i wymyśliłam to wszystko
żeby było
* * *
Płyniemy pod rzęsami
szeptem sumienia
zachłannością siebie
jakże niedokładnie
znamy drogę
donikąd
* * *
Moja tęsknota
jest jak morze
wielka
i nieprzekupna przez żadnego boga
nieprzejednana wobec samej siebie
zwarta w sobie
wierna sobie
kamienna
powolna czasowi
co obok niej
mija
* * *
Odszedłeś lekko
taktownie
bo nie ma śladów na śniegu
śmierć czeka na poduszce
i świece stoją w szeregu
staruszka wybiela duszę
by kiedyś doszła do nieba,
została rozkosz dotyku
i jem ją
jak kromkę chleba
* * *
Chcę jak liście
zagarnąć wspomnienia
żeby nie zostało nic
oprócz mnie
oprócz Ciebie
oprócz chwili
której wierzę
przez chwilę
* * *
Moja zwiewna zasłono
rzęso spadająca
zakryj wstyd przemijania
tuszem czarnym jak wieczność
niech go nie ujrzy oko
co by ujrzeć chciało
moja zwiewna zasłono
jakże kryjesz mało
* * *
Muszę odmówić swoje przebaczenie
sama odmówię
i sama przebaczę
a cisza będzie moim rozgrzeszeniem
a może płaczem
wyznam to wszystko
co mam do wyznania
nawet to wszystko czego nie pamiętam
lecz jak przebaczyć życiu
że przemija
nie jestem święta
* * *
Z jakiej gliny jestem ulepiona,
z jesiennej
odpowie ziemia
z lekkiej
świeżej
słodkiej jak miód
tętniącej życiem
pachnącej rodzeniem
to ziemia moich przodków
i moich przeznaczeń
Nie Ty ją będziesz lepił
w mój kształt
gdy zapłacze
* * *
Wtulona w piasek
stałam się sypka
i teraz
przesypują mnie przez palce
różne wieczory
różne namiętności
pory
której już nie ma
|
