|
ВДОХНОВЕНИЕ
О, печальные музы, богов песнопевицы, дщери любви
Мнемозины и Зевса, сёстры грации и обаяния,
вы уже не поёте
Песен весёлых обитателям Олимпа, изгнаны вы
с гор Фракии и Беотии, с возвышенностей Геликона
и с вершин
Парнаса, не встречаетесь больше на склонах Пиэрии
где пасутся сегодня лишь козы и, словно в тумане,
туристы снуют.
Где ж ваши лиры, авлоса звуки, свитки папируса,
тайные знаки?
Где дыхание ваше неуловимое, что воспламеняло
гусиные перья и открывало дороги ведущие в вечность?
Не справляете вы
Новых свадеб Фетиды и Пелея, Гармонии и Кадма,
не затеваете игрищ любовных среди оливковых рощ
и на скалах
Аттики, не мчитесь стрелами золотыми над водами
Эгейского Моря и не стоите вы за плечами поэтов,
чтобы шептать им
Мелодии сладкие, ибо нынче поэты не знают,
что такое вдохновение. У поэтов сегодняшних замыслы
да творческие находки,
Способности да таланты, и твердо ступают они по земле
железной логики славы, лишь иногда мысли их всполошатся
неким странным ёканьем в сердце
И гортань пересохнет от песни скулящей.
И вдруг удивит их простёртая длань
небытия
АНАХОРЕТ
Я анахорет тишины
бормочу в полусне твое имя
клетка пуста ее покинула птица
шипы твоего молчания врастают в меня все больней
я вступаю в армию мрака
ритмичная поступь которой вбиваются в ночь
гаснут слепые огни звезд
лунная пыль опадает на веки
свисающие словно обрубки рук
вот крадутся галлюцинации
сестра смерть плавно течет
сквозь жилы к моим глазам
а у изголовья рассвета призрак стоит
с разинутым ртом
призраки
братья мои
ЗАРОСЛИ РОЗ
Где же те необъятные заросли диких роз, крутые тропинки
учащенного дыхания на опаленных пригорках Киссавос, скалы
которого утопали в пылающей голубизне облаков,
а из вспоротых вен неба кровь солнца текла;
где же следы того полудня, когда
я опечатывал груди твои и живот твой губами,
а большая лиловая птица повисла над нами, укрыв
своей тенью; пламя тернистых кустов, что ранили
душу твою сокрушительной красотой; была ли то
Макриница, а может быть Керамиди, пойманные в лассо
солнца, когда онемевшие от восторга северные племена
падали ниц, и тихо пели паруса плывущие
к острову Скиафос; мы крабов ловили и ели холодный
дзадзики;
Мария, где те бесконечные заросли роз, в которых
змеи шипели и таилась наша тоска,
а внизу, в таверне, слышалась песнь моряков;
ночь приближалась суля уловы
в лазурных водах залива, где звездою сиял
в морской глубине осьминог; серебряный месяц плясал
у тебя на ладони и вдруг
страх меня охватил, что эти багряные горы -
всего лишь виденье
В КОНЦЕ
Прости меня за непоцелуй
прости меня за неулыбку
прости меня за невзгляд
прости меня за невнимание
Всадники пустоты окружают
нашу жизнь
кавалерия небытия гарцует
среди наших недосмотров
чтобы выявить непостижимость мира
который реализуется в невозможностях
и недосказанностях
А твое неприкосновение
жжет мои немые губы
и твоя непамять
погружает меня
в печаль
Я уже на краю
ничего
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
NATCHNIENIE
O smutne muzy, pieśniarki bogów, córy miłości
Mnemosyny i Zeusa, siostry elegancji i wdzięku,
nie śpiewacie już
Wesołych pieśni mieszkańcom Olimpu, zostałyście
wygnane z gór Tracji i Beocji, z wyżyn Helikonu
i szczytów
Parnasu, nie spotykacie się na zboczach Pierri,
gdzie pasą się dziś kozy i jak we mgle
snują się turyści.
Gdzież wasze liry, gry na aulosie, zwoje papirusu,
atrybuty tajemnicy.
Gdzie wasze niewidzialne tchnienie, które zapalało
gęsie pióra i otwierało drogi do wieczności;
nie uczestniczycie
W nowych zaślubinach Tetydy i Peleusa, Harmonii
i Kadmosa, nie kochacie się wśród gajów oliwnych
i na skałach
Attyki, nie mkniecie jak złote strzały nad wodami
Morza Egejskiego i nie stajecie nad głowami poetów,
by szeptać
Słodkie melodie, bowiem dzisiejsi poeci nie wiedzą,
co to jest natchnienie. Dzisiejsi poeci mają pomysły
i twórczą inwencję,
Zdolności i talent, i twardo stąpają po gruncie
żelaznej logiki sławy, tylko czasami spłoszy ich myśl
jakiś dziwny jęk w sercu
I zdławione gardło skomlącej pieśni.
I zdziwi wyciągnięta dłoń
nieistnienia
PUSTELNIK
Ja pustelnik ciszy
mamroczę w półśnie twoje imię
pusta klatka z której wyfrunął ptak
rosną kolce twojego milczenia i bolą
zaciągam się do armii mroków
której rytmiczny krok wybija noc
ślepe światło gwiazd gaśnie
a pyłek księżyca spada na powiekę
która zwisa jak odcięta ręka
i skradają się halucynacje
siostra śmierć przecieka
przez żyły do moich oczu
a u wezgłowia świtu staje zjawa
i otwiera usta
widma są moimi
braćmi
POLA RÓŻ
Gdzież te rozległe pola dzikich róż, strome przejścia
oddechu, gdzie spalone wzgórza Kissawos, którego
skały zanurzały się w płonącym błękicie chmur,
a z rozprutych żył nieba wyciekała krew słońca;
gdzież ta sygnaturka południa, kiedy
opieczętowywałem twoje piersi i brzuch wargami,
a ogromny fioletowy ptak zawisł nad nami i okrył
swoim cieniem; płonące cierniste krzewy raniły ci
duszę druzgocącym pięknem; czy to była
Makrinica, a może Kieramidi uchwycone w lasso
słońca, gdy oniemiałe z zachwytu plemię z północy
padało na twarz i cicho śpiewały żagle płynące
ku wyspie Skiathos; łowiliśmy kraby i jedli chłodne
dzadziki;
gdzież, Mario, te wielkie pola dzikich róż, w których
syczały węże i zakorzeniała się nasza tęsknota,
a na dole, w tawernie, słychać było pieśń żeglarzy;
nadchodziła noc pełna łowów
w błękitnych wodach zatoki, ze świecącą gwiazdą
ośmiornicy w głębi morza; niebieski księżyc tańczył
na twojej dłoni i targnął
mną nagły lęk, że czerwone wzgórza
są tylko zjawą.
NA KOŃCU
Przepraszam za niepocałunek
przepraszam za nieuśmiech
przepraszam za niespojrzenie
przepraszam za niechcenie
Jeźdźcy nieistnienia okrążają
nasze życie
i cwałuje kawaleria niebytu
pośród naszych niedowidzeń
by ujawnić niepojętość świata
który się spełnia w niemożliwościach
i niedopowiedzeniach
A twoje niedotknięcie
parzy moje nieme usta
a twoja niepamięć
pogrąża mnie
w smutku
Jestem na końcu
niczego
|
