|
ИЗ КНИГИ «И ВСЕ ЕЩЕ ИДУ»
* * *
Откуда ты знаешь, что открыл новую землю —
спрашивал у меня старец.
Никто этого не знает, до тех пор — сказал я,
пока это не подтвердят другие.
Я жду, что ты скажешь,
ведь ты же мудрец.
Откуда мне знать — ответил он,
ведь это же ты открыватель
и ты знаешь лучше.
Ты не пришел бы ко мне,
если бы не хотел утвердиться
в своей уверенности.
Если бы она у меня была,
я не морочил бы тебе голову — произнес я.
Иди дальше — услышал я.
Иди дальше и если что-то увидишь,
приди и расскажи мне.
Но поспеши.
Я уже очень стар,
да и ты не намного младше.
И я пошел.
* * *
Спор о том, открыл ли я новый остров
или целый континент — я вел много лет
сам с собой.
Потом подключились другие,
разные эксперты и советники.
Многие хотели все сделать за меня и без меня,
но только я мог познать эту тайну.
Иногда новая земля – это зловещий скалистый сруб,
а иногда — солнечный край плодоносных деревьев
и изнывающих от жары райских птиц.
Иногда это ледяная пустыня,
а иногда теплое море
полное коралловых рифов и радужных рыб.
Поэтому спор о том, что же открыл я, длится.
Я все меньше забочусь о его результате.
Ежедневно я умираю от любопытства
и ежедневно от любопытства воскресаю.
Эта регулярность волнует меня гораздо больше.
* * *
Невелико искусство открыть новый остров.
Искусство — забыть родимый берег
и перестать постоянно сравнивать
детали и ландшафты.
Сколько времени нужно, чтоб пропитаться
запахом живицы и трав,
освоить вкус воды, тень деревьев,
изменчивость времен года?
На самом деле никто этого не знает.
Тем более умирающие открыватели,
когда они гаснут
с глазами полными далеких звезд,
которые украшали
их первое небо.
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
Z TOMU ''I CIĄGLE JESZCZE IDĘ''
* * *
Skąd wiesz, że odkryłeś nowy ląd -
pytał mnie mędrzec.
Nikt tego nie wie, tak długo – powiedziałem,
dopóki nie potwierdzą tego inni.
Czekam, co ty powiesz,
przecież jesteś mędrcem.
Skąd mam wiedzieć – odpowiedział,
przecież to ty jesteś odkrywcą
i ty wiesz najlepiej.
Nie przychodziłbyś do mnie,
gdybyś nie chciał utwierdzić się
w swojej pewności.
Gdybym ją miał,
nie zawracałbym ci głowy – rzekłem.
Idź dalej – usłyszałem.
Idź dalej i jeżeli coś ujrzysz,
przyjdź i opowiedz.
Ale się pospiesz.
Jestem już bardzo stary,
a i ty niewiele młodszy.
Więc poszedłem.
* * *
Spór o to, czy odkryłem nową wyspę,
czy cały kontynent — toczyłem przez wiele lat
sam ze sobą.
Potem włączyli się inni,
różni eksperci i doradcy.
Wiele chcieli zrobić za mnie i beze mnie,
ale tylko ja mogę zgłębić tę tajemnicę.
Raz nowa ziemia jest wrogim zrębem skalnym,
a raz słoneczną krainą owocujących drzew
i omdlewających z gorąca rajskich ptaków.
Raz jest pustynią lodową,
a raz ciepłym morzem,
pełnym raf koralowych i tęczowych ryb.
Więc spór o to, co odkryłem, trwa.
Coraz mniej dbam o jego wynik.
Codziennie umieram z ciekawości
i codziennie z ciekawości zmartwychwstaję.
Ta regularność obchodzi mnie najbardziej.
* * *
Nie jest sztuką odkryć nową wyspę.
Sztuką jest zapomnieć macierzysty brzeg
i uciec od ciągłych porównań
detali i krajobrazów.
Ile czasu trzeba, by przesiąknąć
zapachem żywic i traw,
oswoić smak wody, cienie drzew
i zmienność pór roku ?
Tak naprawdę nikt tego nie wie.
Zwłaszcza umierający odkrywcy,
kiedy gasną
z oczyma pełnymi odległych gwiazd,
które były ozdobą
ich nieba pierwszego.
|
