|
СТИХОТВОРЕНИЕ
Далекие
забытые места
застряли в закоулках вен
каждый удар пульса
делает выпуклыми их контуры
вдавливает глубже
кровь оживляет раны
слова
истекают значениями
СМАКОВАНИЕ
Чистый лист бумаги
все еще неприязненный
полностью лишенный иллюзий
как стена
без окон и дверей
однако с чуждой уверенностью в себе
мне по вкусу
сверх всякого понимания
опутанный последней
подвальной паутиной
я втаптываю ростки семян
в гнилые яблоки
блаженные восторги
детская меланхолия
но удача недолговечна
как соломенный огонь
дырявая гармония
БЕЗДОННАЯ ГОЛУБИЗНА
За углом последней секунды
плантации духа
ростки рвущиеся к небу
в вечность
шальное веяние вдохновения
усилие подсознания
и озарение —
эпифанические иллюминации
над неиссякаемым источником жизни
ИММАНЕНТНОСТЬ
То
что с нами случается
это все
чего нет после жизни
нужно жертвенно жить
чтобы добраться до сути
что таится в смерти
загоняющей нас в гнездо
уединения
перед последним судом
плакальщицы бросят комок земли
а может быть камень
близкие попытаются отворить
навсегда захлопнувшуюся дверь
не в силах поверить
что и с ними вскоре это случится
обладатели временной прописки
они обустраиваются словно навечно
в мире который придется покинуть
чтобы познать Тайну
я в оппозиции к жизни
поскольку она близорука
ЖАР СУМЕРЕК
Кричащее одиночество
боль фиолетового света
тот кем ты мог стать
но не стал
понимание смысла ненасытности
лишило тебя голода
рои песка
в углублениях шрамов
чуждых телу
перед тобой море
плеск воды
в высохшем колодце
ты еще тлеешь
чтоб добродетельной скромностью
пришвартовать душу
на дне ночи
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
WIERSZ
Odległe
zapomniane miejsca
utkwiły w zakamarkach żył
każdy puls
uwydatnia ich kontury
wciska głębiej
krew ożywia rany
słowa
sączą znaczeniami
SMAKOWANIE
Czysta kartka papieru
wciąż nieprzyjazna
wyjałowiona ze złudzeń
jak ściana
bez okien i drzwi
jednak z obcą pewnością siebie
smakuje mi
ponad zdolność pojmowania
omotany ostatnią
piwniczną pajęczyną
wdeptuję kiełki nasion
w zbutwiałe jabłka
błogie uniesienie
dziecięcą melancholią
lecz wena nietrwała
jak słomiany płomień
dziurawa harmonia
BEZDENNA NIEBIESKOŚĆ
Za rogiem ostatniej sekundy
plantacje ducha
pędy rwące ku niebu
w wieczność
zbłąkany podmuch inspiracji
wysiłek podświadomości
i olśnienie –
epifaniczne iluminacje
nad niewyczerpalnym źródłem życia
IMMANENCJA
To
co nas spotyka
jest wszystkim
czego nie ma poza życiem
trzeba żyć ofiarnie
aby dotrzeć do sedna
tkwiącego w śmierci
osadzającej nas w gnieździe
odosobnienia
przed ostateczną rozprawą
żałobnicy rzucą ochłap ziemi
czasem kamień
najbliżsi spróbują otworzyć
na zawsze zatrzaśnięte drzwi
z niedowierzaniem
że ich to niedługo spotka
tymczasowo zameldowani
urządzają się jak na wieczność
w świecie który trzeba opuścić
aby zrozumieć Tajemnicę
jestem w opozycji do życia
ze względu na jego krótkowzroczność
ŻAR ZMIERZCHU
Krzycząca samotność
ból fioletowego światła
kim mogłeś być
a nie jesteś
zrozumienie sensu niedosytu
pozbawiło cię głodu
roje piasku
na wgłębieniach blizn
obcych ciału
przed tobą morze
plusk wody
w wyschniętej studni
jeszcze żarzysz
aby cnotą skromności
zakotwiczyć duszę
w dnie nocy
|
