|
ЯБЛОКО ЖИЗНИ
уходит год за годом от рук что пишут строчки
чтоб разогнать видений сумбурный хоровод
цветам я отдал сердце а очи черной ночи
я ухожу как годы и труден мой уход
однажды дым взовьется над бездной мирозданья
войду смиренный старец в немеркнущий огонь
я жил двойною силой любви и ожиданья
и не сбегу – жизнь ляжет как яблоко в ладонь
Я — ВИНТОВКА
я забыл о чудный август со вчера
словно дверь в кино открылась та пора
стенка в трещинах светлее серебра
голова звездою снова станет зря
артиллерия из труб бетонных грянь
хватит сумерки фальшивые встречать
цедит мудрые слова обычный день
в их ушах лишь ученик я опять
в тишине стихи так сладко дрожат
словно черный шмель в туннеле гаража
до таких других времен дожить бы мне
когда стал бы я винтовкой по весне
МУЗЫКА УЛИЦЫ ЗОЛОТОЙ
Небо меняется. Вечер еще не утих,
ветер бессонный колышется зыбко,
словно неба шатер шелестит.
Ветер — уже и не ветер — улыбка.
На улице Доминиканской хоры —
девушки славу поют Богородице.
Им с Архидьяконской вторит
скрипок печальный народец.
Зданий безмолвие музыкальное
натянуто тетивою
на радуги дужку хрустальную
у костела над головою.
И вдруг тишина зазвучала,
тронута бронзовым звонким перстом.
Колокол предвечерний,
пролившись мощью металла,
начал бить под костельным крестом:
раз — и два — и три — — — —
О НЕБЕ
Уже и не слышно агнцев бегущих
к другим рассветам ушли влажные тучи
а в пустом павильоне небес опадает пыль голубая
сквозь штрихи проводов как сквозь фильтр протекая
сыплется полдень сухой шершавый и жесткий
над фигурками аэропланов и хладом кварталов фабричных
Стоит петь ему славу будь оно нашим или заморским
так прекрасно оно пронзенное вертикалями дерзкими труб заводов
кирпичных
а порой
оно над лесами далекими сталью звенит голубой
первозданное и огромное
когда наполняется дымом застыв у белого города
когда знает само что оно — хлеб насущный дневной
стоит петь ему славу
Полдень всегда светло одинаков
пополудни балки свои прогибает роняя куски штукатурки мокрой
в детстве они прогибались до самой моей головы
и кто-то шептал мне оттуда сынок мой
ПЕРВЫЙ СНЕГ
в саду вечернем неживые листья
как слезы с черных падают дерев
глядят на небо луж застывших лица
ветра поют свой сумрачный напев
сад занесен сыпучим полумраком
бездонным хладом дверь крыльца сквозит
свет наверху в окошке одиноком
там нищета и там ребенок спит
чуть слышно люлька вторит колыбельной
постукивая мерно в тишине
а кто-то в дверь горстями сыплет белым —
идет густой и светлый первый снег
ПОД ПЕПЛОМ
затем ли ты пепельная круговерть
чтоб имя мое с гранита стереть
головы головы окутаны сном
черный козел ведет к заросли маков
я видел в бездне скрипичной дневной
застыла ласточка знаком
в сгусток сплавлены темные тени
ритмом охвачены формы и линии
паркого пекла прозрачные стены
пылают огнями кроваво-павлиньими
золоторогие женщины
вышли из моря желая утех
в можжевельнике пламя вещее
красное пламя шелестит на кусте
до каких же еще границ разметаться
чтобы не пахли болотным гнильем
вихрь пепельного танца
сотри с гранита
имя мое
ПРЕЛЮДИЯ
1.
чуть рассвело грянули птицы с латунных полей
женщина стройная ясностью мир озарила
2.
колокола ненасытные музыки лона
вспоминать вспоминать забывать
3.
розы дыхание словно ребенка лицо
флоксы по пояс утоплены в низкие травы
маковым темным цветком я взмахну
и сразу исчезну лишь запах его неподвижны вдохну
4.
олень у источника шепчет струя ave
ТЮРЬМА
сужаются зрачки дня
прикрыты ресницами елей
от мысли до мысли от пня до пня
ходишь во тьме еле-еле
у хаты касаясь цветастым платком навеса
женщина в подсолнухах бельё развешивает
стадион бетонный кипит океаном рук
когда гибкий бич к финишу в беге приходит
по простору вод зеленому как изумруд
пароход в дыму мчится к белой погоде
всё всё есть на земле
в больнице измятые койки пылают крапивой
вслед зубастой горячке плавясь лениво
над тонким как стебель столбиком чисел
астрофизик гордо лик свой возвысил
колотя молотком по железу в бездне небес
кровельщик на небоскребе словно архангел повис
всё всё есть на земле
так много
всё всё
так мало
Перевел с польского Владимир Штокман
|
|
JABŁKO ŻYCIA
niejeden rok uchodzi od dłoni które piszą
aby odgonić wizyj puszysty zwarty natłok
oddając oczy nocom a serce swe narcyzom
uchodzę i ja także ucieczka nie jest łatwa
zakwitną kiedyś dymy na czasu złych otchłaniach
spokojnie wejdę starzec w odwiecznych ognisk światło
bom żył dwojaką siłą czekania i kochania
i nie ucieknę dłonią żywot ujmę jak jabłko
JA KARABIN
zapomniałem piękny sierpniu od wczoraj
jak drzwi kina otworzyła się ta pora
mur spękany nad tapczanem rozkwitł srebrnie
znowu głowa będzie gwiazdą niepotrzebnie
artylerio z betonowych łożysk ryknij
dosyć zmierzchów fałszowanych i jutrzni
cedzi słowa bardzo mądre dzień zwykły
w muszlę uszu których ja znów jestem uczniem
słodko wiersze w cieczy cisz tych się ważą
jak trzmiel czarny w tunelowym garażu
tylko taki czas odmienny chciałbym poznać
w którym ludu karabinem będę z wiosną
MUZYKA ULICY ZŁOTEJ
Niebo odmienia się, choć wieczór nie ścichł,
wiatr jeszcze szepce, nim uśnie.
Niebo fioletem szeleści.
Wiatr — już nie wiatr — uśmiech.
Z ulicy Dominikańskiej śpiew chóru;
dziewczęta chwalą Marię.
Z Archidiakońskiej do wtóru
samotnych skrzypiec arie.
Domów muzyczne milczenie,
złączone z tęczy łukiem,
na czoło kościoła promieniem
opada, jak pukiel.
A teraz ktoś ciszę napiął,
bije w nią pięścią ze spiżu.
Dzwon wieczorny,
mocą metalu kapiąc,
zaczyna grać pod kościelnym krzyżem:
raz – i dwa – i trzy – – – –
O NIEBIE
Nie słychać już biegnących baranków
wilgotne obłoki poszły do innych poranków
a pustej hali nieba opada pył niebieski
filtruje się przez drutów przerwy i kreski
południe przysypuje się suche i szorstkie
nad sylwetkami aeroplanów i chłodem fabrycznych dzielnic
Warto śpiewać jego chwałę jest nasze i zamorskie
tak bardzo piękne gdy śmiga przez nie śmiały pion komina cegielni
a razem
nad dalekimi lasami dzwoni błękitnym żelazem
pierwotne i olbrzymie
gdy stanąwszy u białego miasta napełnia się dymem
gdy wie że jest dnia chlebem
warto śpiewać jego chwałę
Południe jest jasno jednakowe
popołudnie wygina swą powałę opada kruszynami tynku
za dni dziecinnych wyginała mi się nad samą głowę
i wtedy szeptał do mnie stamtąd ktoś mój synku
PIERWSZY ŚNIEG
W ogrodzie, w zmroku martwe liście gwarzą
jak łzy spadając z mokrych, czarnych drzew.
Kałuże w niebo patrzą ciemną twarzą,
wiatry śpiewają przedwieczorny śpiew.
Zmierzch zawiał ogród niby piasek sypki,
otchłannym chłodem wieją czarne drzwi,
na piętrze światło zrumieniło szybki.
Tam jest ubóstwo. I tam- dziecko śpi.
Kolebka stuka w takt za kołysanką,
biegun uderza cicho w stołu brzeg,
a ktoś garściami biel ciska w drzwi ganku –
zaczyna padać gęsty pierwszy śnieg.
POD POPIOŁEM
wichrze popielny czyś po to wiał
by imię moje zetrzeć ze skał
głowy snem owinięte głowy
czarny kozioł prowadzi na makowy zagon
widziałem w czeluści skrzypcowej
jaskółka zawisła wagą
cienie się w cieniach pławią
formy poddają się rytmom
światłością krwawopawią
parne parowy kwitną
z morza kobiety złotorogie
wychodzą szukając pieszczot
w jałowcach czerwony ogień
krzaki w ogniu proroczym szeleszczą
do jakich rozwiać się granic
by nie pachniały bagnem
wichru popielny taniec
me imię ściera ze skał
pragnę
PRELUDIUM
1.
o świcie wybuchły ptaki z mosiężnych ról
smukła kobieta jasność przyniosła na głowie
2.
dzwony nienasycone kołyski muzyczne
wspominać wspominać zapominać
3.
powiewie różowy jak twarz dziecka
płomyku podcinający niewysoką trawę
ciemnym kwiatem makowym skinę
nieruchomy zapach uderzy mnie i zginę
4.
jeleń stoi u źródła struga szepce ave
WIĘZIENIE
maleją źrenice dnia
przysłonięte rzęsami choin
od myśli do myśli od pnia do pnia
po ciemku chodzić się boisz
przed chatą dotykając chust kwiatem podstrzesza
kobieta w słonecznikach bieliznę rozwiesza
kipi rąk oceanem betonowy stadion
gdy gibki bicz biegnący u mety się zagiął
na przestrzeni z szafirów i oliwnej wodzie
statek pod dymem dąży ku białej pogodzie
wszystko wszystko jest na ziemi
w szpitalu zmięte łóżka płonąca pokrzywa
w ślad zębatej gorączki topią się leniwo
nad wiotszą niż łodygi kolumną obliczeń
astrofizyk natchnione unosi oblicze
bijąc młotem w żelazo na niebios otchłani
murarz przy chmur drapaczu świeci jak archanioł
wszystko wszystko jest na ziemi
tak wiele
wszystko
tak mało
|
