Болеслав Лесьмян ⁘ Bolesław Leśmian (1877 – 1937)
|
ДЕВУШКА Владиславу Ярошевичу Двенадцать братьев, веря в сны, нашли стену́ мечты кромешной, Им голос девушки был мил, они ее воображали, «Раз плачет, значит есть она!» – твердили, крестное знаменье И молотами в их руках был тишины покой расколот, «О, сокрушим гранит скорей, чем смерть возьмет Ее в объятья» – Но был напрасен братьев труд, напрасен сил был дар усердный, Крошатся кости, тлеет плоть, бледнеют лица, руки слабнут... Но тени умерших – Мой Бог! – сжимают молоты в ладонях! Грохочет он вперед и вверх, круша стены гранитный холод! «О, сокрушим гранит скорей, чем смерть возьмет Ее в объятья» - Иссякла жизнь и у теней, тень с мраком биться не готова. Не вдоволь и всегда не так, как тот, кто умирает, хочет... Но молоты – О боже мой! – не поддаются скорби бренной, Гремят во тьме и в свете дня и пот людской ручьями пролит. «О, сокрушим гранит скорей, чем смерть возьмет Ее в объятья» – И рухнула тогда стена, и гром промчался по долине, Там не было ни глаз, ни губ и ни девичьей доли горькой. Лишь только плач и скорбь, и мрак, и неизвестность без просвету. Коль скоро лживы были сны, коль чудо мнилось так недолго, И вспыхнул ужас в тишине, и небо стало пустотою. Перевел с польского Владимир Штокман |
DZIEWCZYNA Władysławowi Jaroszewiczowi, Dwunastu braci, wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony, I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o Dziewczynie, Mówili o niej: ''Łka, więc jest!'' – I nic innego nie mówili, Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem! ''O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!'' – Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił! Łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną... Lecz cienie zmarłych – Boże mój! – nie wypuściły młotów z dłoni! I dzwoni w przód! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem! Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera! I nigdy dość, i nigdy tak, jak pragnie tego ów, co kona!... Lecz dzielne młoty – Boże mój – mdłej nie poddały się żałobie! Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem! ''O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!'' – I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny! Niczyich oczu ani ust! I niczyjego w kwiatach losu! Nic – tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata! Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów, I była zgroza nagłych cisz. I była próżnia w całym niebie! |